Ο ΜΑΚΗΣ Ο
ΝΑΚΟΣ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ
Ένα διάστημα μας είχε πιάσει
μανία με τις λίλες, ήταν κομμάτια από σπασμένα πιάτα, ανθοδοχεία, κλπ που είχαν
διάφορες ζωγραφιές , από τα εργοστάσια που τα κατασκεύαζε, επισημαίνω δε ότι ήταν περισσότερο κοριτσίστικο
παιχνίδι, τις μαζεύαμε και τις δίναμε στα κορίτσια.
Επίσης θα πρέπει να αναφερθώ στον κλύδωνα,
παραμονή της γέννησης του Ιωάννου του προδρόμου 24 Ιουνίου, πηγαίναμε στο
Μπίστι και μαζεύαμε καραμπούσια και ανάβαμε φωτιές, γιατί ήταν το έθιμο να περνάμε
από πάνω, επειδή από την ημέρα αυτή άρχιζαν τα μπάνια στη θάλασσα.
Ένα διάστημα το έθιμο αυτό μεταφέρθηκε στο
βόρειο λιμάνι, και αφού πηδούσαμε τις φωτιές, πέφταμε κατ΄ ευθεία στη θάλασσα. Υπήρχε δε προκατάληψης ότι ο,τι αρρώστια είχαμε,
θα έφευγε, προπαντός η ψώρα, εξού και το Αρβανίτικο (Σιν Γιάννη ψώρεσε) και
μόλις σβήνανε η φωτιές, οι κοπέλες με ένα κανάτι νερό (Το λεγόμενο αμίλητο), γυρνούσαν
στις γειτονιές δεν μιλούσαν καθόλου και μέσα στο νερό ρίχναμε ένα προσωπικό
αντικείμενο το ριζικάρι, οι ποιο πολλές ρίχνανε ένα κλειδί για να ξεκλειδώσει
την τύχη τους, με την ελπίδα ότι κάτι καλό θα συνέβαινε στη ζωή τους.
Εμείς που είμαστε κοντά στη θάλασσα, όλη την
ημέρα και μέσα σ΄ αυτήν παίζοντας με βαρκούλες, καΐκακια και πολλές φορές μας έπιανε
η μανία με τις πίλιζες, και παραβγαίναμε τίνος η πιλιζα θα κάνει τα περισσότερα
πηδήματα επάνω στην επιφάνεια της θάλασσας, πετώντας με κόλπο μια πέτρα πλακέ,
ή ένα κομμάτι από κεραμικό (κεραμιδί) ως επί το πλείστον, διότι αυτό ήταν ποιο
λείο και ελαφρύ και έκανε περισσότερα πηδήματα.
Πολλές φορές, παίρναμε τις σκάφες
που πλένανε οι μητέρες μας τα ρούχα και τις κάναμε βαρκούλες, η ξυπολησιά έδινε
και έπαιρνε, από Ιούνιο έως Σεπτέμβριο δε φοράγαμε παπούτσια, γιατί όλη την
ημέρα είμαστε μέσα στη θάλασσα. Το αποκορύφωμα ήταν το
αρμίδι, διαλέγαμε το ποίο ίσιο και μακρύ καλάμι, το αρματώναμε με πετονιά, παράμαλλα
και αγκίστρια , και από βραδύς πιάναμε καρτσινές (όστρακα) για δόλωμα και πρωί-
πρωί στο Μπίτι το φέρναμε βόλτα ψαρεύοντας πέρκες, γύλους, σπάρους, φερλεκούκια,
κοκωβιούς, χιβες και ότι άλλο τσίμπαγε στο αγκίστρι, απαραίτητο στη κορυφή ήταν
δεμένο ένα μεγάλο αγκίστρι για τα χταπόδια. Στην τσέπη μας θα υπήρχε
πάντοτε ένα κομμάτι γαλαζόπετρα, τυλιγμένο σε ένα κομμάτι πανί άσπρο, για τα θαλάμια
των χταποδιών.
Πιστεύω να πήρατε μια ιδέα από την μικρή μου Παυσανιάδα
που σας περιέγραψα για την αγαπημένη μας Ερμιόνη, θα συνεχίσω με γεγονότα του
πολέμου και της κατοχής. Συνεχίζεται.....
