Ο ΜΑΚΗΣ Ο ΝΑΚΟΣ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ
Ξεκινώντας πάλι
από το λιμάνι, μπροστά στο Ηρώων, ήταν το καφενείο και το κουρείο των αδελφών
Ανδρέα και Νίκα Βογανατση, στο καφενείο αυτό, το οποίο ήταν από τα ωραιότερα
της Ερμιόνης, κεντρικό σημείο για τους καφενόβιους, για συναντήσεις και
συζητήσεις, είτε τοπικές η Πολιτικές, για τα δρώμενα και λεγόμενα της εποχής.
Πιο περά στο διώροφο σπίτι της οικογένειας Μειντάνης
(Μπαμπόλη) στο ισόγειο, σε μία γωνία. ήταν το κουρείο του Άγγελου του
Παπαβασιλείου και στο υπόλοιπο, κατά τη διάρκεια της κατοχής, το είχε ταβέρνα ο
Δημήτρη Χατζηπέτρου, ο οποίος δεν ήταν Ερμιονίτης, η καταγωγή του ήταν από την Απύρανθο της Νάξου,
είχε έρθει στην Ερμιόνη και εισέπραττε
τους φόρους. Είχε δε παντρευτεί την Νότα Σπετσιώτη, οι οποία ήταν Ερμιονίτισα,
αλλά κατοικούσε με τον αδέλφια της στο Λαύριο,
ήταν πολύ όμορφη και μια χρονιά είχε εκλεγεί Μις Λαύριο, απέκτησαν τρία παιδιά,
την Μαριάνθη, το Γιάννη και τη Μαρίνα, έφυγαν μετά την κατοχή και εγκαταστάθηκαν
στο Λαύριο, όπου ο Χατζηπέτρος εκλέχτηκε δύο τετραετίες Δήμαρχος.
Αργότερα ο Γιώργος
Μειντάνης (Μπαμπόλης) έπαιζε τερματοφύλακας στον ΕΡΜΗ, στη ταβέρνα άνοιξε
ποδηλατάδικο, εκεί μάθαμε και εμείς ποδήλατο, με ένα για αρχάριους που το
ονόμαζαν <Κοπρίτη>, απέναντι ακριβώς στο κρηπίδωμα της παραλίας, ήταν τα
δημόσια ουρητήρια, από εκεί και πέρα ήταν χωματόδρομος, από το ύψος της
σημερινής Τράπεζας Πειραιώς και μέχρι το σπίτι της οικογένειας Τράκη.
O βυθός της θάλασσας αποτελείται από βουρκο και πέτρες και μπροστά ακριβώς από το σπίτι της οικογένειας Λάζαρου Μήτσου,
κατά τον φλεβάρη και Μάρτη. όταν τα νερά έφευγαν, είχε δηλαδή φυρασιά (Άμπωτης)
πηγαίναμε με ένα μεγάλο κουτάλι της σούπας και σκάβαμε το βούρκο και της πέτρες
και βγάζαμε αχιβάδες, που ήταν πάρα πολύ νόστιμες, ψητές στη σχάρα. Σε
κάποιο σημείο, υπήρχε και ένα μικρό λιμανάκι με πέτρες (Μανδράκι), απέναντι από
το φαρμακείο της Ευγενείας της Πάλλη, εκεί που είναι η έκθεση επίπλων, ήταν το σιδεράδικο
του Σταμέλου, ποίο πέρα αριστερά πάντα και στα Κυκλώπεια τείχη, ήταν το
λιοτρίβι και η φάμπρικα που άλεθε σιτάρι και κριθάρι των Αδελφών Δημήτρη και
Χρήστου Βοντα. Σημερινά μαγαζιά του Γιωργου Βοντα, αναφέρω δε ότι το
λιοτρίβι τους και του Γιάννη του Λαδά, ήταν τα μοναδικά στην Ερμιόνη που είχαν
υδραυλικό σύστημα, για να πιέζουν τα τσούλια (ειδικά φτιαγμένα για τη λάσπη της
ελιάς) και δίπλα ήταν το σαμαράδικο του Σωτήρη του Παπαηλιού (Λεσόγιαννη),ο οποίος
ήταν περίφημος στο πετάλωμα των οπλών των αλόγων.
Ανεβαίνοντας
αριστερά στην ανηφόρα, ήταν το σπίτι του Ανάργυρου του Λεμπέση και η φάμπρικα
των αδελφών Γιάννη και Αντώνη Σιδέρη, πολύ γνωστή στην περιοχή μας όπου αλέθαμε
το σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, κ.λ.π. Επάνω από του Σιδέρη ήταν το μπακάλικο του
Σαράντου Δημαράκη, πηγαίνοντας στο δρόμο για να βγούμε στην Παναγία, το σπίτι
της οικογένειας Βοντα, που είχε και το οδοντιατρείο η Τένια Βόντα.
Από
το Βενζινάδικο του Μάνου, άρχιζε ο αμαξωτός δρόμος που πήγαινε για Κρανίδι, πιο
πέρα από του Κριτικού, δίπλα στο
συνεργείο αυτοκινήτων, ήταν το λιοτρίβι του Μιχάλη Οικονόμου, πατέρα του Βασίλη
του οικονόμου (Οικονομολόγο), όπως είναι σήμερα το παλιό κτήριο και πιο πέρα
δεξιά στο φουγάρο, ήταν το λιοτρίβι του Διαμανου Μέξη που αργότερα ο γιός του
Σπύρος, το έκανε εργοστάσιο το οποίο έβγαζε τομάτες σε κονσέρβα, τότε έφτιαξε
και το μεγάλο φουγάρο.
Από κάτω
από του Μέξη προς το Βοριά, είχε και το λιοτρίβι ο Σωτήρης ο Δεδάκης, από εκεί
και πέρα δεν υπήρχαν μαγαζιά, ήταν όλο αμπέλια και περιβόλια. Συνεχιζεται...
