Ο ΜΑΚΗΣ Ο ΝΑΚΟΣ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ
Μεταξύ κτηρίου ΟΤΕ και των σπιτιών και μαγαζιών του Ιωάννου Λαδά,
στεγάζονταν τότε επί του δρόμου η Ηλεκτρική μηχανή, που έδινε ρεύμα στα σπίτια της
Ερμιόνης και από την άλλη μεριά προς τη θάλασσα, ήταν το λιοτρίβι.
Από τη πρώτη γλίστρα μέχρι τη στροφή, που περνούμε για να πάμε στο μύλο,
δηλαδή όλο σχεδόν το κρηπίδωμα, εκεί που παρκάρουν τα φορτηγά και τα πούλμαν, εκεί
που γίνεται η λαϊκή, και το Γήπεδο και ο ιστιοπλοϊκός όμιλος, ήταν βουρκάδα και
βάλτος και δεξιά στα βράχια του κρόθι, ήταν οι γούρνες που έβγαινε γλυκό νερό,
το οποίο ανακατευόταν με το νερό της θάλασσας και γινόταν υφάλμυρο. Εκεί
πήγαιναν οι γυναίκες και έπλεναν τις λιοπάνες, χράμια, βελέντζες, κλπ. Κρόθι στα
Αρβανίτικα θα πει Πηγή-νερου και επειδή στο σημείο αυτό έβγαινε νερό, πήρε και
το βουνό την ονομασία Κρόθι.
Οι γούρνες επί πολλά χρόνια ήταν σκεπασμένες, για προστασία από τη βροχή
και τον Ήλιο, ΒΔ των σπιτιών του Λαδά, μέχρι τον ΟΤΕ και σχεδόν στο ύψος του
λιμεναρχείου, ήταν όλο βούρλα και από τα βούρλα και μετά υπήρχε μια συστάδα από
ευκάλυπτα. Και από τα ευκάλυπτα και μετά το γήπεδο του Ερμή – καμιά σχέση με το
σημερινό – μετά το γήπεδο, ήταν δυο-τρία
πέτρινα αλώνια εξού και η ονομασία της περιοχής, που αλώνιζαν το σιτάρι και το
κριθάρι με τα άλογα, έως ότου ήρθε η αλωνιστική μηχανή γύρω στο 1939-40 και
καταργήθηκαν.
Δυτικά από αυτά που περιγράφω, μέχρι την ανατολική μάνδρα της βίλας του
Λεούση, δεν υπήρχε κανένα κτίσμα. Για να σας δώσω να καταλάβετε από τα σπίτια σήμερα
της οικογένειας Λαδά και από τη Δήμητρα, μέχρι το Κρόθι και τον Άγιο Μηνά, δεν
υπήρχε κανένα σπίτι. Δυτικά του τότε γηπέδου, του Νηπιαγωγείου,
δημοτικού σχολείου και του σημερινού γηπέδου, ήταν όλο κτήματα (χωράφια) που έσπερναν
στάρια και κριθάρια.
Εκεί που είναι σήμερα το Super Market Δήμητρα, ήταν μια γέφυρα, και μέχρι
στα δύο πηγάδια το ένα δίπλα στο κτήμα αφων Πάλη (Κοματά), και το άλλο με τις κορύτες
για το πότισμα των ζώων, (Μεγαλοπήγαδο) ήταν άλλη γεφυρα, διότι μεταξύ Δήμητρας
και των δύο πηγαδιών. υπήρχε ο δρόμο αριστερά και δεξιά, ήταν το κομμάτι αυτό
ποτάμι, το οποίο ποτάμι συνόρευε με το δρόμο και το κτήμα Ιωάννου Παπαμιχαήλ,
(Σημερινό κτήμα Χηλαρη –Δήμητρας) διότι όταν έβρεχε πολύ και κατέβαιναν τα νερά
από το καταφήκι συγκεντρωνόντουσαν στα πηγάδια και από εκεί δια μέσου του
ποταμού, έβρισκαν έξοδο προς τη θάλασσα, για αυτό υπήρχαν και τα δύο γεφύρια.
Από το μεγαλοπήγαδο, έπαιρνε νερό σχεδόν όλη η Ερμιόνη
και η μεταφορά του γινόταν με τις στάμνες και με τα ζώα και πολλές φορές από τις
γυναίκες, κουβαλώντας τη στάμνα στον ώμο, τα δε νερά των πηγαδιών ήταν τότε αρίστης ποιότητος,
διότι από αυτό πίναμε και δεν παθαίναμε τίποτα.
Στα σπίτια είχαν οι περισσότεροι και στέρνες και μάζευαν
το νερό της βροχής, άλλης ποιότητας βέβαια, αλλά πολλοί το έπιναν στην Ερμιόνη.
Στην Ερμιόνη μέσα, πουλούσε νερό ο Θανάσης ο Λεβέντης
(Κίμινος), είχε ένα μουλάρι και στο σαμάρι αριστερά και δεξιά, είχε δύο
ντεπόζιτα μικρά με κάνουλα και περνούσε τις γειτονιές και το πουλούσε. Όταν
αυτός σταμάτησε τη δουλεία αυτή την έκανε ο Κοσμάς ο Βρετός (Κλοκαντούρης).
