Ο ΜΑΚΗΣ Ο ΝΑΚΟΣ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ
Η ΕΡΜΙΟΝΗ ΠΡΙΝ 73 ΧΡΟΝΙΑ
Πολλοί
φίλοι μου και γνωστοί μου με παροτρύνουν να γράψω ότι θυμάμαι από τα δρώμενα
και γενόμενα όταν ήμουν 8-10 χρόνων στην Ερμιόνη. Την εποχή εκείνη δεν υπάρχει καμία
αμφιβολία ότι ήταν δύσκολα χρόνια , σήμερα τα ονομάζουμε πέτρινα και η μνήμες είναι
τόσο έντονες διότι ζήσαμε τον πόλεμο και την κατοχή, και είναι δύσκολο να
ξεχαστούν!!!
Θα
αρχίσω από το 1939 και μετά, γιατί από
τότε θυμάμαι καλλίτερα. Η Ερμιόνη ήταν μια κωμόπολη με κίνηση και ζωή διότι είχε
το λιμάνι της από το οποίο διακινούντο όλα τα εμπορεύματα και οι επιβάτες της επαρχίας
προς τον Πειραιά και επιστροφή με τα τότε ατμόπλοια Υδράκι του Λεούση, το Μοσχάνθη
του Τόγια και με καΐκια. Τά πλοία δεν πλεύριζαν
στην προβλήτα λόγο βυθίσματος και ετσι η επιβίβαση και αποβίβαση γινόταν με
ειδικές βάρκες μεγάλες που τις λέγαμε μαούνες,
ακόμα θυμάμαι τη φωνή του Σπύρου του Μανουσάκη του Στάθη του Ζαραφωνίτη (Ψώρα)
του Τάσου του Σχοινά (Τζάνη) πού ήταν και οι τρείς ντελάληδες και από την προηγούμενη
μέρα πότε ο ένας ή ο άλλος ανήγγειλαν την άφιξη του εκάστοτε πλοίου στις γειτονιές
φωνάζοντας <Αύριο το πρωί θα περάσει το Μοσχάνθη για Πειραιά>.
Στο
διάστημα της κατοχής επιβάτες και εμπορεύματα μετακινούνται προς Πειραιά με καΐκια
και τότε συχνά ακούγαμε τους ντελάληδες να φωνάζουν στην Ερμιόνη και στο Κρανίδι,
<< Αύριο το πρωί αναχωρεί δια Πειραιά το καΐκι ο <Μπαλαρμίωτης> με
πλοίαρχο τον Γρηγόριο Γκάτσο δέχεται
επιβάτες και εμπορεύματα>>. Συνεχίζεται
