Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΟΥ ΜΠΙΣΤΙΟΥ

ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΕΧΕΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ

Η εθελουσία αμνησία, όχι μόνο αποθρασύνει  τους ένοχους αλλά και τους αθωώνει, εκ των εγκληματικών ενεργειών!!!   

  Με λαμπρότητα αναφέρει το ρεπορτάζ, τελέσθηκε ο εορτασμός του Αγίου Αθανασίου, από ποίους;                                                                         Από αυτούς και τον απόντα Νικόδημο, του οποίου τα Ιερά Λιβελογραφήματα θα μείνουν ως μνημεία μεσαιωνικού περιεχομένου επιστολών, προς την Θεοδότη Νίκα και Κωνσταντίνου Τσεγκή, που ως επίτροποι του Ι. Ναού, όχι μόνον τον διατηρούσαν από αμνημονεύτων ετών, αλλά και αποταμίευαν μετά φόβου πίστεως τα αποθεματικά των εισπράξεων, που ανέρχονταν στό ποσόν των 2,234.341 χλ.δρ και τα όποια παρέδωσε ο αείμνηστος Κ. Τσεγκής, από τον τραπεζικό λογαριασμό της Εθνικής τράπεζας, ύπ΄αριθμόν 815/74304697/ που ανήκε εις τον Άγιο Αθανάσιο, εις τον Νικόδημο Αεράκη, και Ιωάννη Αμπελά και έκτοτε αναζητούνται.

 Συμπέρασμα, άπαντες οι δούλοι του Θεού, δίνουμε λογαριασμό εκτός των ρασοφόρων, που χαίρουν ασυλίας. Την κατάληξη αυτής της διαμάχης, την γνωρίζουμε όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ.

Τώρα αυτό που οφείλουν να πράξουν οι Ν. Αεράκης, Ι. Αμπελας και Δ. Αμπελας είναι ότι έπραξε ο μακαριστός Ιερόθεος, καλώντας των Πατριάρχη Αλεξανδρείας στην Αίγινα. Ας άρουν τις ύβρεις που εκτόξευσαν εις βάρος των  αείμνηστων επιτρόπων του αγίου Αθανασίου και ας τελέσουν μνημόσυνο, ζητώντας από το χριστεπώνυμο λαό της Ερμιόνης, Δημόσια συγνώμη!!!

Νοταράς Γεώργιος     

ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΤΗς ΕΡΜΙΟΝΗΣ

Διαβάζοντας το τελευταίο τεύχος του περιοδικού <Ερμιόνη άλλοτε και τώρα> και ιδιαιτέρως στην αναφορά των Ερμιονικών συλλόγων ή σωματείων, θα μπορούσα να συμπληρώσω ορισμένα γεγονότα, από αφηγήσεις του Θείου μου Ελευθερίου Σταματίου Μερτύρη, του οποίου την αξιοπιστία θεωρώ δεδομένη.

Το σωματείο που ήταν γνωστό ως Υπαπαντή στην Ερμιόνη, φρόντισε και χρηματοδότησε το καμπαναριό του Ι. Ναού της Παναγίας, στη βάση του οποίου υπήρχε μαρμάρινη αναμνηστική πλακά, που είχε προμηθεύσει ο αείμνηστος Λιάτζουρας, Ελληνοεβραίος, κάτοικος Ερμιόνης, παραγγελιοδόχος το επάγγελμα.

Το σωματείο αυτό είχε αγοράσει από τον Μιχάλη Οικονόμου (Μήτσαλη), το αγρόκτημα που σήμερα είναι το νεκροταφείο των Ταξιάρχων και το χρησιμοποίησε για την εκτροφή μεταξοσκωλήκων, φυτεύοντας μουριές. Όμως η προσπάθεια αυτή δεν καρποφόρησε και τελικώς το αγρόκτημα αυτό, το Σωματείο το δώρισε στην κοινότητα Ερμιόνης, που σήμερα χρησιμοποιείται ως νεκροταφείο, η δε υψηλή κυριότητα ανήκει στην κοινότητα.

 Την εκκλησία των ταξιαρχών την έκτισε η αείμνηστη Κυριακή Μιχαήλ Παπαμιχαήλ, εις μνήμη του συζύγου της Μιχαήλ Παπαμιχαήλ και την κληροδότησε στον αείμνηστο Γεώργιο Μεϊντάνη, ο οποίος με τη σειρά του την προσέφερε τον Ιούλιο του 1989 στην Κοινότητα Ερμιόνης. Ο Ι. Ναός λόγο των σεισμών του 1981 και των ζημιών που υπέστη, παρέμενε κλειστός μέχρι και της 1^ης Ιουλίου του 1989, που τελικώς αποφασίστηκε να επισκευαστή από την Κοινότητα, τη σύμφωνη γνώμη του Μακαριστού μητροπολίτου Ύδρας Ιεροθέου και του τότε προέδρου της Κοινότητας Ερμιόνης κ. Γεωργίου Καρκατσάνη.

Κατά τις επισκευές η αναμνηστική  μαρμάρινη πλάκα που αναφαίρετο στους κτήτορας του Ι. Ν. κατεστράφη και η νέα αντί να τοποθετηθεί στη θέση της παλαιάς, ευρίσκεται στο ντουλάπι αριστερά στην κυρία είσοδο του Ναού και η θέση της στην εξωτερική δεξιά πλευρά, αγιογραφήθηκε.

Στερώντας έτσι τη νέα γενιά του παραδείγματος της προσφοράς, των ευσεβών ανθρώπων προς τον Θεό. 

 Άμα δε τη επαναλειτουργία του Ναού, επάνω στο παγκάρι τοποθετήθηκε Μίξερ (Οικιακό σκεύος) το οποίο θα έβγαινε στη λοταρία για τις ανάγκες του Ναού. Ίνα πληρωθεί το ρηθέν Ιω.2,16, μη ποιείτε τον οίκον του πατρός μου οίκον εμπορίου.

 Ως επιβράβευση όλων αυτών χαίρει σεβασμού μέχρι και χειροφιλήματος. Περίσσεψε η αξιοπρέπεια των Αρχόντων!!!

Νοταράς Γεώργιος

Υ.Γ. Προσεχώς ο σύλλογος των Ερμιονιτών του Πειραιώς, Άγιοι Ανάργυροι.

ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΙΑ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΕΡΜΙΟΝΗ

Η εορτή των Θεοφανίων άρχιζε από την παραμονή, τη μέρα που περπατάει ο Σταυρός. Πρωί πρωί ο ιερέας, τελούσε τον μικρό αγιασμό, γέμιζε το αγιασματάρι (Εκκλησιαστικό σκεύος) με αγιασμένο νερό, που το κρατούσε ένας από τους μικρούς συνοδούς και ο ίδιος κρατώντας την αγιαστούρα (Δέσμη βασιλικού)και τον Τίμιο Σταυρό, έπαιρναν τους δρόμους για να αγιάσουν τα νοικοκυριά του χωριού, και πίσω από αυτούς, δύο νεαροί με πλεκτά ταγάρια, για να μαζεύουν τις προσφορές των χριστιανών, μανταρίνια, πορτοκάλια, ξερά σύκα, αμύγδαλα, καρύδια, σκομαϊδες κλπ.

Ο ιερέας, που προπορευόταν έμπαινε στο σπίτι ψάλλοντας το <εν Ιορδάνη> και αφού ράντιζε όλο το χώρο, όλη η οικογένεια ασπαζόταν το Τίμιο Σταυρό και με το βασιλικό μας ράντιζε στο μέτωπο με αγιασμό. Ο νοικοκύρης συνήθως έριχνε ασημένια νομίσματα στο αγιασματάρι. Οι νοικοκυραίοι δεν απομακρύνονταν από το σπίτι μέχρι να περάσει ο Σταυρός, διότι θεωρούσαν αμαρτία και προσβολή νάνε κλειστό το σπίτι.                                                                                                                                        Εν τω μεταξύ στο βόρειο λιμάνι, οι νεαροί που την άλλη μέρα θα έπεφταν να  πιάσουν το Σταυρό, προετοίμαζαν τρεις ψαράδικες βάρκες, ειδικό σκαρί που τις ονόμαζαν παπαδιές, και τις στόλιζαν με δάφνες και μυρτιές. Το βράδυ που οι ιερείς τελείωναν την περιοδεία τους στο χωριό, οι νέοι που θα έπεφταν την άλλη μέρα στο Σταυρό φορώντας άσπρα παντελόνια, μαύρες μπλούζες και άσπρο μαντίλι στο λαιμό, τριγύρναγαν όλες τις γειτονιές της Ερμιόνης, τραγουδώντας το γιάλα –γιάλα.

Το πρωί πήγαιναν στην εκκλησία να προσκυνήσουν με την ευχή, ο καθένας χωριστά να παρακαλάει αυτός να είναι ο ευλογημένος να πιάσει το Σταυρό. Ύστερα κατηφόριζαν να πάρουν θέση στις στολισμένες βάρκες τραγουδώντας και κουνόνταστες αριστερά – δεξιά στα ήρεμα νερά του λιμανιού, ώσπου να έρθει η ώρα της τελετής.

Κατά της έντεκα η πομπή με τους ιερείς, ιεροψάλτες, επισήμους, και το εκκλησίασμα με τα ιερά σύμβολα, έφθαναν στο λιμάνι και έπαιρναν θέσει στην στολισμένη εξέδρα, που είχαν ετοιμάσει και άρχιζε η τελετή. Ο κόσμος με ευλάβεια παρακολουθούσε και όταν οι ιερείς έψαλαν το <εν ιορδανή> και κάθε φορά ελευθέρωναν και ένα άσπρο περιστέρι (Που συμβόλιζε το Άγιο  Πνεύμα) την τρίτη φορά ο Σταυρός και η εικόνα από τα χέρια του ιερέα έπεφταν στη θάλασσα.

Τότε τα παλληκάρια εγκατέλειπαν τις βάρκες και κολυμπώντας συναγωνίζονταν ποιος θα πιάσει το Σταυρό και ποιος την εικόνα. Και αφού όλοι με τη σειρά τα ασπάζονταν, ακολούθως τα τοποθετούσαν σε ασημένιο δίσκο με λουλούδια και τα περιέφεραν σε όλα τα σπίτια της Ερμιόνης και μαζί με τα λίγα χρήματα που μάζευαν για τα έξοδα, αποχαιρετούσαν φίλους και συγγενείς, γιατί σε λίγο θα έφευγαν στρατιώτες για να υπερασπιστούν, αυτά που κράταγαν στα χέρια τους.

Εξαίρεσει έγινε το 1952 που αντί για τους στρατεύσιμους, έπεσαν στη θάλασσα οι Ναυτοπρόσκοποι. Το χριστιανικό αυτό έθιμο το σεβάστηκαν και οι κατακτητές, εκτός από εμάς τους Ερμιονίτες, που αγογγύστως και ως δούλοι του Κυρίου, υποταχτήκαμε στα κελεύσματα των Φαρισαίων Υποκριτών.

Νοταράς  Γεώργιος                                                                                                                                                                                                                              

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ 2020

Προς: Κον, Σταμάτιο  Δαμαλίτη

Χαιρετίζουμε με ιδιαίτερη χαρά την επανεμφάνιση, ύστερα από την προσωρινή έκλειψη μια δημοσιογραφικής ηλιαχτίδας, της <Ερμιονίδας μας αρέσει δε μας αρέσει>  και ευχόμαστε στον  εκδότη της υγεία και καλή συνέχεια, με την ειλικρινή διαπίστωση,  ότι η προσωρινή απουσία της ιστοσελίδας του, κατέδειξε πόσο ωφέλιμη και αναντικατάστατη είναι,  στην  κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική ζωή της πόλις μας και όχι μόνο.    

Γεώργιος Νοταρας