Το 1961, ταξιδεύοντας
υποπλοίαρχος με το <Ήρων>, φτάσαμε στο λιμάνι του ΜΠΑΛΙ της Ινδονησίας για
να ξεφορτώσουμε γενικό φορτίο, που ως επί το πλείστον, αποτελείτο από τρόφιμα
και Ινδονησιακά τσιγάρα από την πρωτεύουσα JAKARTA.
Η φτώχια στο νησί δεν
περιγράφεται, οι εργάτες ξυπόλυτοι φορούσαν ένα κομμάτι ύφασμα που το έδεναν
στη μέση, το περνούσαν μπροστά από τα γεννητικά τους όργανα, το έφερναν πίσω
και το έδενα στην αρχή του υφάσματος. Τα παιδιά γυμνά έπαιζαν στους δρόμους, οι
κοπέλες ανέμελες με μια φούστα, από τη μέση και κάτω, κυκλοφορούσαν στο χωριό,
οι μεσήλικες γυναίκες, αδύνατες με τα στήθη κρεμασμένα, νόμιζες πώς φόραγαν
κασκόλ. Στους περισσότερους άνδρες, το δάκτυλο των ποδιών μεταξύ του μεγάλου
και του μεσαίου, το είχαν ακρωτηριάσει για να μπορουν ευκολότερα να αναρριχώνται
στα δένδρα. Τις περισσότερες ημέρες, πλέναμε το καράβι από την σταχτή που έπεφτε
από το ενεργό ηφαίστειο. Κάθε πρωί λίγο πριν αρχίσει η εκφόρτωση, ερχόταν ο
στρατός, για να προστατέψει το φορτίο, γιατί οι εργάτες σήκωναν τη σαμπανιά όσο
ποιο ψηλά μπορούσαν και την άφηναν να συντριβή στο λιμενοβραχίονα και τότε
εργάτες και στρατιώτες έτρεχαν και μάζευαν τα σκόρπια τρόφιμα τα έβαζαν σε
τσουβάλια και όταν έφευγαν τα έπαιρναν μαζί τους και φθάνοντας στη πύλη του
τελωνείου, τα μισά από τα κλεμμένα τα άφηναν στους τελωνιακούς και έτσι
ανενόχλητοι έφευγαν.
Η μόνη αξιοπρόσεκτη ατραξιόν
στο χωριό, ήταν το δάσος των πιθήκων, στο οποίο κατά νομάδες ζούσαν οι πίθηκοι
και όταν ο φύλακας τους σφύριζε, έβγαιναν με τη σειρά και με απόλυτη τάξη μπροστά
στη πόρτα και ο βασιλιάς τους ανέβαινε σε μία πέτρα και γύρο από αυτόν οι υπήκοοι
του όπου όταν τους ρίχναμε φιστίκια, τα μάζευαν και τα έδιναν στο βασιλιά ώσπου
να χορτάσι. Εάν κάποιος πίθηκος τολμούσε να φάει φιστίκι πριν χορτάσει ο
βασιλιάς, τον καλούσε κοντά του και με το χέρι του τον κτυπούσε στο κεφάλι. Για
ατό το θέαμα πληρώναμε τον φύλακα μερικές Ινδονισιάνικες ρουπίες!!!
Σήμερα, 50 χρόνια μετά το Μπαλί έχει αναπτυχθεί ως παγκόσμιος
τουριστικός προορισμός, με 2.300.000 τουρίστες ετησίως!
ΜΑΛΔΙΒΕΣ
Απέκτησαν την ανεξαρτησία
τους το 1968, το Σεπτέμβριο του 1973 προσκεκλημένος του υπουργού ναυτιλίας, προσγειώθηκα
με μια DACOTA
σε
ένα μικρό νησί, όσο και ο διάδρομος του αεροδρομίου κοντά στην πρωτεύουσα ΜΑΛΕ,
προερχόμενος από το Κολόμπο της Κεϋλάνης. Από εκεί, με μία πετρελαιοκίνητη
βάρκα, πέρασα στο άλλο νησί που ήταν η πρωτεύουσα. Το μοναδικό ξενοδοχείο ήταν
ένα ισόγειο κτήριο, με δέκα δωμάτια, οι κάτοικοι ήσαν ψαράδες και λίγα μαγαζιά
που πουλούσαν αλεύρι ρύζι και πετρέλαιο, που έφερναν από το Κολόμπο
ανταλλάσοντας με λιαστά ψάρια. Το σκορβούτο και η φυματίωση θέριζε τους
κατοίκους. Νερό πόσιμο, από τη βροχή ή έσκαβαν πηγάδια ένα –δύο μέτρα και έβγαζαν
υφάλμυρο νερό, από τη θάλασσα που εισχωρούσε στο υπέδαφος και φιλτραριζόταν από
το κοραλλιογενή έδαφος, τα σκουπίδια τα πέταγαν στη θάλασσα, φωτισμό είχαν
ορισμένα κτήρια που είχαν ηλεκτρομηχανές, τα άλλα είχαν λάμπες πετρελαίου, τα
μόνα έσοδα του κράτους προέρχονταν από την πώληση του ψαριού Τούνα στους Γιαπωνέζους,
τηλέφωνα δεν υπήρχαν και η επικοινωνία με την Κεϋλάνη γινόταν με ασύρματο
τηλέγραφο. Εθνικό νόμισμα και τράπεζα δεν υπήρχαν, οι συναλλαγές
πραγματοποιούντο, με Ρουπίες Κεϋλάνης ή Ινδιών!!!
Σήμερα οι Μαλδίβες 40 χρόνια
μετά, αξιοποιώντας τα ακατοίκητα κοραλλιογενή νησιά, δεν έχουν τίποτα να
ζηλέψουν από τις βερμούδες, σε όλα τα επίπεδα και εκτός από τον εκσυγχρονισμό
της καθημερινότητας και διαβίωσης, σχολεία νοσοκομεία σύγχρονες κρατικές
υπηρεσίες, στα πρότυπα της SINGAPORE
και
τα αγαθά φθάνουν καθημερινώς με τα αεροπλάνα.
HAWAI
Η Χαβάη με ένα τουρισμό
εκτός συναγωνισμού, με την κουλτούρα την Αμερικανική, σε υποδέχεται στο
αεροδρόμιο, με τοπική μουσική και Ιθαγενείς κοπέλες σου κρεμούν λουλούδια γύρω
από το λαιμό.
ΕΡΜΙΟΝΗ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΠΙΝΕΙΑ
ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ
Και η ουκ εκ των ασήμων πόλεων, με πολιτισμό
και ιστορία τριών χιλιάδων ετών, γεννημένη στην αγκαλιά του ξένιου Δία, δέχεται
και αποχαιρετά από το λιμάνι της τον φιλοξενούμενο επισκέπτη, εν έτη 2013 με
ένα γεμάτο απορρίμματα σκουπιδοτενεκέ, αφού Άνθρωποι και σκουπίδια μοιράζονται
τον ίδιο χώρο!!!
Άρχοντες, που θέλετε να σας
τιμούν στα … πανηγύρια, εσείς πότε θα τιμήσετε τους εντολείς σας, στα
νεκροταφεία; Εμείς οι πολίτες της Ερμιονίδας που συγκατοικούμε με Βασιλείς, Πρίγκιπες,
Προέδρους, Μεγιστάνες, Σεΐχηδες και Δεσποτάδες, παρηγορούμαστε με το <Ας με
λένε Βοϊβοντίνα και ας πεθαίνω από την πείνα> ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΩΝ των εχόντων και
κατεχόντων την εξουσία!!!
