ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ
Στα χρόνια του εμφυλίου 1946/52 είμαστε συμμαθητές στο γυμνάσιο
Κρανιδίου, τα γυμνασιακά μας χρόνια δύσκολα, κάθε δευτέρα φορτωμένοι τα ταγάρια
με τα τρόφιμα της εβδομάδος, αναχωρούσαμε από την Ερμιόνη πεζή μέσω της πικροδάφνης,
για το Κρανίδι, φιλοξενούμενοι σε συγγενικά σπίτια, μέχρι και το επόμενο
Σαββάτο, που ακλουθώντας τον ίδιο δρόμο επιστρέφαμε στο χωριό.
Τότε λόγω των συνθηκών του εμφυλίου πολέμου, δεν υπήρχαν
βιβλία για να μελετάμε τα μαθήματα μας στο σπίτι, άλλα κρατούσαμε σημειώσεις
στο πρόχειρο κατά την ώρα της διδασκαλίας. Επειδή όμως τα περισσότερα αγόρια
της τάξεως κατά την ώρα της διδασκαλίας, δεν προσέχαμε τους καθηγητές, το απόγευμα
παίρναμε το τετράδιο των σημειώσεων από τα κορίτσια, που ήσαν ποιο επιμελής και
τα αντιγράφαμε. Στην τάξη μας χρέη … γραμματέως για τους Ερμιονίτες μαθητές, έκαναν
η αείμνηστες Γιώτα και η Μαρία η Κωνσταντινίδου στις οποίες και χρωστάμε κατά
πολύ την μαθητική μας προόδουΤο 1952 αποφοιτήσαμε από το γυμνάσιο Κρανιδίου και ο καθένας μας πήρε το δρόμο του. Η Γιώτα φοίτησε στην παιδαγωγική ακαδημία και έγινε δασκάλα. Το 1957 είχε διοριστεί σε ένα μονοτάξιο δημοτικό σχολείο σε ένα ορεινό χωριό, στην βόρεια πλευρά των Μεθάνων. Την ίδια χρονιά εγώ υπηρετούσα στο πολεμικό Ναυτικό, ως κυβερνήτης του <Β/Π Ανταίος> όταν έλαβα διαταγή να πάρω το γερανό Νο ένα από τον ναύσταθμο και να πάμε να κατασκευάσουμε ένα αλιευτικό καταφύγιο, στην βόρεια ακτή των Μεθάνων, μεταφέροντας ογκόλιθους από τη Μονή της Αίγινας που τις τοποθετούσαμε καθ΄ υπόδειξη του κοινοτάρχη του χωρίου Άγιος Γεώργιος ακριβώς κάτω από το χωριό στη παραλία.
Σε συζήτηση με τον κοινοτάρχη του Αγίου Γεωργίου, που επέβλεπε το έργο του, είπα ότι είμαι Ερμιονίτης και τότε με πληροφόρησε ότι στο χωριό απάνω, δασκάλα ήταν η Παναγιώτα η Καρδάση από την Ερμιονή. Την άλλη μέρα το πρωί, πήρα ένα κακοτράχαλο στενό μονοπάτι να πάω στο χωριό, καθοδόν συνάντησα μια ηλικιωμένη γυναίκα, ξυπόλυτη, φορτωμένη ξύλα, χωρίς να πατά στο χώμα, αλλά να πηδά από πέτρα σε πέτρα και να ανηφορίζει προς το χωριό, η εικόνα της μου μένει ανεξίτηλη στη μνήμη μου, γιατί και εγώ ήμουν από χωριό, αλλά τέτοιες εικόνες δεν είχα ξαναδεί. Πλησιάζοντας στο χωριό άκουσα τη καμπάνα της Εκκλησίας να σημαίνει και όταν έφτασα στη μικρή πλατεία είδα με έκπληξη τη Γιώτα να κτυπά την καμπάνα για να μαζευτούν τα παιδιά για μάθημα. –Που βρέθηκες εδώ με ρώτησε . Της εξήγησα και μου πρότεινε να μείνω να παρακολουθήσω το μάθημα. Πράγματι έκτος από την ερημική ζωή πάνω στο βουνό και η άσκηση της διδασκαλίας ήταν εξαντλητική, όταν είσαι υποχρεωμένος να διδάσκεις 8 μαθητές, έξη διαφορετικών τάξεων. Συγκινητική ήταν η αποχώρηση μου αφού τα παιδια με τη δασκάλα τους, με αποχαιρετούσαν.
Το 1965 ήμουν Καπετάνιος με το Ελληνικής σημαίας πλοίο ΓΟΥΕΣΚΟ ΠΑΝΑΜΑ, στο πλοίο υπηρετούσαν και άλλοι δύο Ερμιονίτες ο Δ. Λακουτσης και Δ. Πασχάλης, όταν προσεγγίσαμε το λιμάνι του Γκαλβέστον της Βορείου Αμερικής, στον Κόλπο του Μεξικού, για να φορτώσουμε γενικό φορτίο για τη Νότια δυτική Αμερική. Όταν ήρθε στο πλοίο ο τροφοδότης για να πάρει παραγγελία για την τροφοδοσία, τον ερώτησα εάν η εκεί Ελληνική παροικία είχε Έλληνα παπά, για να τον φέρει στο πλοίο να μας κάνει ΑΓΙΑΣΜΟ, γιατί ήταν καινούρια αγορά από Έλληνες και δεν είχαν την ευκαιρία να κάνουν Αγιασμό.
Πράγματι την άλλη ημέρα ειδοποίησε τον παπά και αυτός ήρθε στο πλοίο όπου εμείς είχαμε ετοιμάσει στο σαλόνι του πλοίου, ένα τραπέζι με την εικόνα του Αγίου Νικολάου που είχαμε στη γέφυρα και αφού τέλεσε τον αγιασμό και μας μίλησε για τη γεμάτη κινδύνους ζωή των ναυτικών και την πολύμηνη απουσία από τις οικογένειες μας, έφαγε μαζί μας. Στη συζήτηση που είχαμε μαζί του, μας είπε ότι ήταν απόφοιτος της ιερατικής σχολής της Βοστώνης, διορισμένος στην Ελληνική παροικία στο λιμάνι του ΚΑΛΒΕΣΤΟΝ, επίσης μας είπε, ότι είναι παντρεμένος με Ελληνίδα και έχει ένα κοριτσάκι 3 ετών. Τέλος και αφού μας χαιρέτισε δια χειραψίας όλο το πλήρωμα, μας ευχαρίστησε για το κάλεσμα προς Αγιασμό και αναχώρησε.
Την επομένη για να τον ευχαριστήσω αγόρασα μια κούκλα και πήγα σπίτι του και τη δώρισα στη μικρή του κόρη, εκεί γνώρισα και τη σύζυγο του η οποία όταν της είπα ότι είμαι από την Ερμιόνη, με ρώτησε εάν γνώριζα την Παναγιώτα την ΚΑΡΔΑΣΗ που ήταν συμμαθήτριες στην παιδαγωγική ακαδημία.
Γιώτα αυτός ο Κόσμος ειναι μικρός μπροστά στην απεραντοσύνη του ουρανού που σήμερα μετοίκησες.
Συλλυπητήρια στους οικείους της.
Νοταράς Γεώργιος
