Ήταν Οκτώβρης του 1952, όταν ο κυρ Στάθης ο ταχυδρόμος μου έφερε το τηλεγράφημα, κάπου στην άκρη του λιμανιού που καθόμουν με τους φίλους μου, σκεπτόμενοι το αβέβαιο μέλλον μας. <Έλα το συντομότερο στον Πειραιά, Παντελής>
Αποχαιρέτισα με συγκίνηση τους φίλους μου, με την ευχή μιας καλής σταδιοδρομίας και την άλλη μέρα το πρωί, με το πλοίο της γραμμής, έφυγα για τον Πειραιά. με μόνο εφόδιο μια μικρή βαλίτσα και την ευχή των γονιών μου.
Μόλις έφθασα πήγα κατευθείαν στο γραφείο Μπουμπουλίνας 4.
-Συμπλήρωσε αυτό τό έντυπο και με το φυλλάδιο σου πήγαινε στο κτήριο του ΝΑΤ, να πάρεις από το γραφείο ευρέσεως εργασίας άδεια ναυτολογήσεως, μου είπε ο κυρ Παντελής ο Bουρλέτσης, από το Κρανίδι.
Χωρίς καθυστέρηση, συμπλήρωσα το έντυπο και με ανείπωτη χαρά έτρεξα στο ΝΑΤ, όπου στο βάθος του διαδρόμου αριστερά, ήταν τό γραφείο και μερικοί ναυτικοί να περιμένουν στη σειρά.
Κοίταξα από περιέργεια στο εσωτερικό του γραφείου και είδα πίσω από ένα τραπέζι, να κάθεται ένας παχύσαρκος μανδαρίνος,
αυστηρός στα καθήκοντά του, να βρίσκει πάντα δικαιολογίες για να δυσκολεύει τη θέση του ενδιαφερομένου, για ευνόητους λόγους.
Ήρθε και η σειρά μου, έδωσα το φυλλάδιο και την αίτηση και με περίσσιο σεβασμό περίμενα την έγκριση.
Αυτός αφού εξέτασε με προσοχή το φυλλάδιο μου, είπε αυστηρά:
-Δεν ξέρεις νεαρέ μου ότι για να μπαρκάρης, πρέπει να έχεις ναυτολογηθεί πρώτα σε καΐκι τουλάχιστον 3 μήνες.
- Μάλιστα κύριε, το ξέρω και γιαυτό δούλεψα 6 μήνες στη βάρκα
του πατέρα μου, 1,5 κόρων, νηολογίου Ερμιόνης, Αρ. 10.
-Ο νόμος λέει, καΐκι τουλάχιστον 25 κόρων, απάντησε σκαιά.
-Σας παρακαλώ κύριε, στην περιουσία του πάτερα μου δούλευα.
-Πέρασε έξω νεαρέ, εγώ δεν θα αλλάξω το νόμο.
Κοκκίνισα και τα μάτια μου βούρκωσαν από θυμό, αλλά ο επόμενος στη σειρά με έπιασε από το χέρι και βγάζοντας με
έξω μου είπε:
-Πήγαινε στο καλό παιδί μου, γιατί αυτός μπορεί να σε τυλίξει
σε καμιά κόλα χαρτί και να μην μπαρκάρης σε όλη σου τη ζωή.
Ήταν τότε που χωρίς λόγο σε χαρακτήριζαν κομουνιστή...
Προχώρησα προς την έξοδο και μόλις κατέβηκα τα σκαλοπάτια,
βλέπω να περνά από μπροστά μου ο αείμνηστος Γιάννης Κοντοβράκης, βουλευτής τότε του Λαϊκού κόμματος.
-Κυρ Γιάννη σε παρακαλώ, έχω πρόβλημα και θέλω τη βοήθειά σου, (Ήμαστε οικογενειακώς ψηφοφόροι του)
-Τί συμβαίνει Γιώργο, με ρώτησε και εγώ με αγανάκτηση του
εξήγησα το λόγο.
-Έλα μαζί μου μου λέει και ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια κατευθυνόμαστε στο γραφείο, μπαίνει μέσα και συστήνεται βουλευτής Κοντοβράκης. Ο κύριος Ζηλάκος, με ιδιαίτερη προσπάθεια, λόγο του υπερβολικού βάρους, πεταχτηκε όρθιος λέγοντας, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω κ, βουλευτά μου. -Κ, διευθυντά, μόλις πριν λίγο απαγορεύσατε την ναυτολόγηση
σε πλοίο του ανιψιού μου. Τότε ο κ, Ζηλάκος απευθυνόμενος
σε μένα με ύφος απολογητικό μου είπε:
-Και συ βρε παιδί μου, δεν μου είπες ότι είσαι ανιψιός του
κυρίου βουλευτή, και παίρνοντας το απορριπτικό σημείωμα,
μου υπέγραψε τη ναυτολόγησή μου!!!
Κοίταξα με συμπάθεια το προ ολίγων λεπτών φάντασμα του Μέτερνιχ και θαυμάζοντας τον...Θείο μου, σκέφτηκα με ικανοποίηση ότι επί τέλους είχα και εγώ ένα μπάρμπα στην Κορώνη!!!
Συμπέρασμα: Πριν 60 χρόνια έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, είχαμε ελπίδα, τώρα τα παιδιά μας βαδίζουν προς το μέλλον αβέβαιοι, μη έχοντες ελπίδα!!!
Αποχαιρέτισα με συγκίνηση τους φίλους μου, με την ευχή μιας καλής σταδιοδρομίας και την άλλη μέρα το πρωί, με το πλοίο της γραμμής, έφυγα για τον Πειραιά. με μόνο εφόδιο μια μικρή βαλίτσα και την ευχή των γονιών μου.
Μόλις έφθασα πήγα κατευθείαν στο γραφείο Μπουμπουλίνας 4.
-Συμπλήρωσε αυτό τό έντυπο και με το φυλλάδιο σου πήγαινε στο κτήριο του ΝΑΤ, να πάρεις από το γραφείο ευρέσεως εργασίας άδεια ναυτολογήσεως, μου είπε ο κυρ Παντελής ο Bουρλέτσης, από το Κρανίδι.
Χωρίς καθυστέρηση, συμπλήρωσα το έντυπο και με ανείπωτη χαρά έτρεξα στο ΝΑΤ, όπου στο βάθος του διαδρόμου αριστερά, ήταν τό γραφείο και μερικοί ναυτικοί να περιμένουν στη σειρά.
Κοίταξα από περιέργεια στο εσωτερικό του γραφείου και είδα πίσω από ένα τραπέζι, να κάθεται ένας παχύσαρκος μανδαρίνος,
αυστηρός στα καθήκοντά του, να βρίσκει πάντα δικαιολογίες για να δυσκολεύει τη θέση του ενδιαφερομένου, για ευνόητους λόγους.
Ήρθε και η σειρά μου, έδωσα το φυλλάδιο και την αίτηση και με περίσσιο σεβασμό περίμενα την έγκριση.
Αυτός αφού εξέτασε με προσοχή το φυλλάδιο μου, είπε αυστηρά:
-Δεν ξέρεις νεαρέ μου ότι για να μπαρκάρης, πρέπει να έχεις ναυτολογηθεί πρώτα σε καΐκι τουλάχιστον 3 μήνες.
- Μάλιστα κύριε, το ξέρω και γιαυτό δούλεψα 6 μήνες στη βάρκα
του πατέρα μου, 1,5 κόρων, νηολογίου Ερμιόνης, Αρ. 10.
-Ο νόμος λέει, καΐκι τουλάχιστον 25 κόρων, απάντησε σκαιά.
-Σας παρακαλώ κύριε, στην περιουσία του πάτερα μου δούλευα.
-Πέρασε έξω νεαρέ, εγώ δεν θα αλλάξω το νόμο.
Κοκκίνισα και τα μάτια μου βούρκωσαν από θυμό, αλλά ο επόμενος στη σειρά με έπιασε από το χέρι και βγάζοντας με
έξω μου είπε:
-Πήγαινε στο καλό παιδί μου, γιατί αυτός μπορεί να σε τυλίξει
σε καμιά κόλα χαρτί και να μην μπαρκάρης σε όλη σου τη ζωή.
Ήταν τότε που χωρίς λόγο σε χαρακτήριζαν κομουνιστή...
Προχώρησα προς την έξοδο και μόλις κατέβηκα τα σκαλοπάτια,
βλέπω να περνά από μπροστά μου ο αείμνηστος Γιάννης Κοντοβράκης, βουλευτής τότε του Λαϊκού κόμματος.
-Κυρ Γιάννη σε παρακαλώ, έχω πρόβλημα και θέλω τη βοήθειά σου, (Ήμαστε οικογενειακώς ψηφοφόροι του)
-Τί συμβαίνει Γιώργο, με ρώτησε και εγώ με αγανάκτηση του
εξήγησα το λόγο.
-Έλα μαζί μου μου λέει και ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια κατευθυνόμαστε στο γραφείο, μπαίνει μέσα και συστήνεται βουλευτής Κοντοβράκης. Ο κύριος Ζηλάκος, με ιδιαίτερη προσπάθεια, λόγο του υπερβολικού βάρους, πεταχτηκε όρθιος λέγοντας, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω κ, βουλευτά μου. -Κ, διευθυντά, μόλις πριν λίγο απαγορεύσατε την ναυτολόγηση
σε πλοίο του ανιψιού μου. Τότε ο κ, Ζηλάκος απευθυνόμενος
σε μένα με ύφος απολογητικό μου είπε:
-Και συ βρε παιδί μου, δεν μου είπες ότι είσαι ανιψιός του
κυρίου βουλευτή, και παίρνοντας το απορριπτικό σημείωμα,
μου υπέγραψε τη ναυτολόγησή μου!!!
Κοίταξα με συμπάθεια το προ ολίγων λεπτών φάντασμα του Μέτερνιχ και θαυμάζοντας τον...Θείο μου, σκέφτηκα με ικανοποίηση ότι επί τέλους είχα και εγώ ένα μπάρμπα στην Κορώνη!!!
Συμπέρασμα: Πριν 60 χρόνια έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, είχαμε ελπίδα, τώρα τα παιδιά μας βαδίζουν προς το μέλλον αβέβαιοι, μη έχοντες ελπίδα!!!
