Δυστυχώς
πολλοί των ιερωμένων δεν είναι και οι ενδεδειγμένοι για την αποστολή που
υπηρετούν. Οι εκκλησία στην ξενιτειά είναι ο συνδετικός κρίκος της παροικίας,
διότι καλείται να ενώσει κάτω από την ευλογία της, ανθρώπους από όλοι την
Ελλάδα, ακόμα δε και Έλληνες της διασποράς, που ορισμένα καθεστώτα τους
έδιωχναν και αυτοί ήσαν υποχρεωμένοι, να αναζητήσουν νέες πατρίδες, για να
επιβιώσουν. Όπως Αίγυπτος, και Αιθιοπία, μεγάλες και πλούσιες παροικίες.
Ήμουν ναύτης
στο <Κίμων> του Κουλουκουντή το 1953 και το πλήρωμα αποτελείτο από
ανθρώπους που δεν μπορούσαν να γυρίσουν στην Ελλάδα, αφού είχαν χαρακτηριστεί ως
κουμουνιστές. Ανάμεσα τους και ο Ανδρέας ο Φερεντίνος από την Κεφαλονιά, που
πριν διαλυθεί ο στρατός του Ν. Ζέρβα, υπηρετούσε σε αυτόν ως ανθυπολοχαγός και μετά
αντάρτης τους Ε.Λ.Α.Σ. Το 1946, έφυγε με φορτηγό πλοίο λαθρεπιβάτης για την
Ευρώπη, από οπού και ναυτολογήθηκε στο < Α/Π Κίμων> ως μαραγκός. Επτά βασανισμένα χρόνια μέσα σε ένα καράβι,
αιχμάλωτος μιας πατρίδας, που ηρνείτο να αμνηστεύσει τα παιδιά της, που από
νεανικό ενθουσιασμό, κατατάχτηκαν στο αντάρτικο για να την λευτερώσουν!!!
Στην προσπάθεια ευμενούς μεταχειρίσεως γράψαμε
γράμμα στην τότε Βασίλισσα Φρειδερίκη, αλλά καμιά απάντηση. Με τον Ανδρέα
γίναμε φίλοι, μοιραζόμαστε τα προβλήματά μας και κάναμε πάντα την ίδια βάρδια
στο πλοίο, που τα ταξίδια του ήταν Βανκούβερ- Ιαπωνία μεταφέροντας σιτάρι.
Σε ένα από
τα ταξίδια έτυχε την 25η Μαρτίου να είμαστε στο Βανκούβερ και μας
κάλεσε η ελληνική παροικία να παρευρεθούμε στη γιορτή, της εθνικής επετείου.
Στο χορό αυτόν ο Ανδρέας γνώρισε μια Ελληνίδα και συνδέθηκε μαζί της, και μετά
από δύο ταξίδια απεφάσισαν να παντρευτούν, τότε η κοπέλα του εκμυστηρεύτηκε ότι
ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Ο Ανδρέας γύρισε στο πλοίο απογοητευμένος και ήρθε
στο δωμάτιο μου και με λυγμούς μου εξιστόρησε τα συμβάντα και ότι για να
παντρευτεί έπρεπε και αυτός να γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά. Στο Βανκούβερ οι
ορθόδοξοι Χριστιανοί, ήσαν στα μαχαίρια με τους Ιεχωβάδες και όταν στο πλοίο
έρχονταν εκπρόσωποι τους να μας φέρουν βιβλία και τύχαινε να ανταμώσουν,
γινόταν πόλεμος. Ξημερώσαμε και λύση δεν βρισκόταν, ο Ανδρέας σκεπτόταν τους
γονείς του και το χωριό του, που δεν επρόκειτο να το αποδεχθούν!!!
Τέλος του
λέω ρε φίλε, έχεις μια ευκαιρία να ζήσης σαν άνθρωπος στην κοινωνία, άλλη
ελπίδα δε σου μένει, κάνε το σταυρό σου και παντρέψου το κορίτσι και ο Θεός ξέρει τι πιστεύεις όσο για μάρτυρας στο
δημαρχείο θα έρθω εγώ.
Στο
δημαρχείο μας ζήτησαν να προσκομίσουμε βεβαίωση αγαμίας από τον παπά της
Ελληνικής εκκλησίας και εμείς γνωρίζοντας την μεταξύ τους εχθρότητα τους είπαμε
ότι αυτό που μας ζητούν είναι αδύνατον.
Μην ανησυχείτε μας είπαν θα τηλεφωνήσουμε εμείς του παπά και την Κυριακή
μετά την εκκλησία, θα πάτε να σας δώσει τη βεβαίωση.
Την Κυριακή
πήραμε την βεβαίωση με την ευχή του παπά, για καλή διαμονή στην νέα του πατρίδα,
και την δική μας διαπίστωση ότι ο σκοπός Αγιάζει τα μέσα!!! Το 1975 αντάμωσα τον Ανδρέα στην Αθήνα, ως
ευτυχισμένο οικογενειάρχη, και Καναδό υπήκοο!!!
Ίσως να το ήθελε ο δικός μας Θεός, που είναι
και δικός τους και ας τον λεν Ιεχωβά!!!
