Πέρασαν 73 ολόκληρα χρόνια, από το πρωινό της ημέρας που ο
ηρωικός Ι. Μεταξάς, εξ ονόματος του Ελληνικού Λαού, ταπείνωσε τον εκπρόσωπο του Ιταλικού φασιστικού καθεστώτος, που απαιτούσε την υποταγή της Ελλάδας στον φασιστικό άξονα,
με το απλό, αλλά περήφανο OΧΙ, που συμπεριελάμβανε όλη την
αίγλη του Μολών Λαβέ!!!
Ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του έγραφε:
<Εκείνη τη στιγμή μίσησα το επάγγελμά μου. Υποκλίθηκα με
βαθύτατο σεβασμό στο Γέροντα, που δεν δίστασε να διαλέξει
το δρόμο της θυσίας, αντί για την ατίμωση!!!>
Το ένδοξο Αλβανικό έπος αρχίζει, και το πρώτο επίσημο ανακοινωθέν του Ελληνικού στρατηγείου, μεταδίδεται από το
ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών, και σκορπίζει ρίγη περηφάνιας
και ενθουσιασμού σε όλους τους ΄Ελληνες.
<Ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5΄30 ώρας
σήμερον, τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της 'Eλληνο-
Αλβανικής μεθορίου. Αι ημετεραι δυνάμεις, αμύνονται του
Πατρίου εδάφους.>
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, οι Έλληνες στρατιώτες έστελναν
το μήνυμα της νίκης στην υπόδουλη Ευρώπη, και ο μύθος του
αήττητου των στρατευμάτων του άξονα, διαλύεται και οι λαοί
ενθαρρύνονται.
Και αντί όλα αυτά, να λαμπρύνουν την ιστορία της Ελλάδας, τους
δίνουμε σαν άφρονες πατροκτόνοι, δικαιολογημένες αφορμές
να μας λοιδορούν.
Τις μέρες αυτές, θα πρέπει πέραν των λόγων και των παρελάσεων,
να μας δίνετε η ευκαιρία της περισυλλογής και της μνημοσύνης,
όλων εκείνων των παλικαριών, που θυσίασαν τη ζωή τους, για τή δική μας ελευθερία και των παιδιών μας.
Και όχι μόνο, αλλά και οι εκπρόσωποι των μικρών κοινωνιών,
που καταθέτουν στεφάνια προς ιερά ανάμνηση, να μη τα καταθέτουν στο άγνωστο στρατιώτη, αλλά στον επιφανή επώνυμο που έστω και εάν δεν τον γνώρισαν, να μπορούν να διαβάζουν
τα ονόματά τους στο τύμβο των ηρώων, προς τιμή των συγγενών
και φίλων που παρίστανται ευγνωμονούντες.
Δυστυχώς αυτή τη περηφάνια μας τη στέρησαν, αφού τους
αθάνατους ήρωες μας, τους εγκατέλειψαν στη λήθη του
παρελθόντος, αποθανατίζοντας τους εφήμερους....
Εμείς κύριοι, δεν ξεχνάμε και όσο αναπνέουμε θα σας το θυμίζουμε, σαν υποχρέωση της ευγνωμονούσης Πατρίδας,
προς τα θυσιασθέντα παιδιά της.
Αδέλφια μας, αιωνία σας η μνήμη.
ηρωικός Ι. Μεταξάς, εξ ονόματος του Ελληνικού Λαού, ταπείνωσε τον εκπρόσωπο του Ιταλικού φασιστικού καθεστώτος, που απαιτούσε την υποταγή της Ελλάδας στον φασιστικό άξονα,
με το απλό, αλλά περήφανο OΧΙ, που συμπεριελάμβανε όλη την
αίγλη του Μολών Λαβέ!!!
Ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του έγραφε:
<Εκείνη τη στιγμή μίσησα το επάγγελμά μου. Υποκλίθηκα με
βαθύτατο σεβασμό στο Γέροντα, που δεν δίστασε να διαλέξει
το δρόμο της θυσίας, αντί για την ατίμωση!!!>
Το ένδοξο Αλβανικό έπος αρχίζει, και το πρώτο επίσημο ανακοινωθέν του Ελληνικού στρατηγείου, μεταδίδεται από το
ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών, και σκορπίζει ρίγη περηφάνιας
και ενθουσιασμού σε όλους τους ΄Ελληνες.
<Ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5΄30 ώρας
σήμερον, τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της 'Eλληνο-
Αλβανικής μεθορίου. Αι ημετεραι δυνάμεις, αμύνονται του
Πατρίου εδάφους.>
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, οι Έλληνες στρατιώτες έστελναν
το μήνυμα της νίκης στην υπόδουλη Ευρώπη, και ο μύθος του
αήττητου των στρατευμάτων του άξονα, διαλύεται και οι λαοί
ενθαρρύνονται.
Και αντί όλα αυτά, να λαμπρύνουν την ιστορία της Ελλάδας, τους
δίνουμε σαν άφρονες πατροκτόνοι, δικαιολογημένες αφορμές
να μας λοιδορούν.
Τις μέρες αυτές, θα πρέπει πέραν των λόγων και των παρελάσεων,
να μας δίνετε η ευκαιρία της περισυλλογής και της μνημοσύνης,
όλων εκείνων των παλικαριών, που θυσίασαν τη ζωή τους, για τή δική μας ελευθερία και των παιδιών μας.
Και όχι μόνο, αλλά και οι εκπρόσωποι των μικρών κοινωνιών,
που καταθέτουν στεφάνια προς ιερά ανάμνηση, να μη τα καταθέτουν στο άγνωστο στρατιώτη, αλλά στον επιφανή επώνυμο που έστω και εάν δεν τον γνώρισαν, να μπορούν να διαβάζουν
τα ονόματά τους στο τύμβο των ηρώων, προς τιμή των συγγενών
και φίλων που παρίστανται ευγνωμονούντες.
Δυστυχώς αυτή τη περηφάνια μας τη στέρησαν, αφού τους
αθάνατους ήρωες μας, τους εγκατέλειψαν στη λήθη του
παρελθόντος, αποθανατίζοντας τους εφήμερους....
Εμείς κύριοι, δεν ξεχνάμε και όσο αναπνέουμε θα σας το θυμίζουμε, σαν υποχρέωση της ευγνωμονούσης Πατρίδας,
προς τα θυσιασθέντα παιδιά της.
Αδέλφια μας, αιωνία σας η μνήμη.
