ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΛΙΕΩΝ ΕΡΜΙΟΝΗΣ
Στη δεκαετία του τριάντα, η χρηματοδότηση των σπογγαλιέων και αλιέων, για τις ανάγκες του ταξιδιού και για προκαταβολές του πληρώματος, (Πλάτικα) γινόταν από εύπορους Ερμιονίτες, που τους εξοφλούσαν μετά το πέρας του ταξιδιού, με επιπλέον ένα μερδικό από τη δούλεψη. Μετά τον πόλεμο οι τράπεζες τους επέβαλαν να συνεταιριστούν, ώστε να υπάρχει συλλογική ευθύνη για την επιστροφή του δανείου.
Η ενασχόληση με την αλιεία των ψαριών ή σφουγγαριών, ήταν σκληρή, άλλα την τότε εποχή ήταν η πλέον προσοδοφόρα και στήριζε την οικονομία της πόλις μας.
Συνθήκες εργασίας.
Ξεκινούσαν με τα κουπιά από τα ξημερώματα για να βρίσκονται στον τόπο εργασίας με την ανατολή του ηλίου και επέστρεφαν αργά το βράδυ, οι συνθήκες καλυτέρευσαν μετά το 1950 που έβαλαν μηχανές στις βάρκες τους. Τις συνθήκες εργασίας στις Ελληνικές θάλασσες τις έχει περιγράψει εκτενώς και με προσωπικά βιώματα, ο συμπατριώτης μας αείμνηστος Λάμπης Παυλίδης..
Η αλιεία των σφουγγαριών στα βόρεια παράλια της Αφρικής, ήταν απάνθρωπη, άρχιζε λίγο μετά την ανατολή του ηλίου και τελείωνε λίγο πριν από τη δύση, με μόνη τροφή μια γαλέτα βρεγμένη στη θάλασσα μέχρι το βράδυ που έτρωγαν, από το φαγητό που ετοίμαζε ο μάγερας στο καΐκι. Κατά την εκτέλεση της εργασίας, οι δύο σύντροφοι ήσαν στα κουπιά και ο τρίτος στην πλώρη όρθιος, έδινε τα κοντάρια στο καραβοκύρη, από τις φουρκάδες που τα είχαν τακτοποιημένα και αυτός με περίσσια τεχνική, ενάντια στα θαλάσσια ρεύματα, ξερίζωνε τα σφουγγάρια από το βυθό με προσοχή, διότι αν τα έσκιζε έχαναν την πραγματική τους αξία και πουλιόνταν ως δεύτερα, ακόμα και ως σκάρτα.
Ο καραβοκύρης, μέσα ο μισός στην κόμιζα και ο άλλος μισός απ έξω με το κεφάλι μέσα στο γυαλί, φορώντας μια μάλλινη φανέλα, που βρεχόταν συνεχώς από τα κύματα και τη στέγνωνε ο καυτό ήλιος, αφήνοντας το αλάτι απάνω της, χωρίς να προκαλούνται εγκαύματα στις πλατες τους
Το βράδυ μόλις άραζαν στη στεριά, περνούσαν τα σφουγγάρια στο σχοινί και τα κρεμούσαν γύρω από τη βάρκα στη θάλασσα, για να μαλακώσουν και εν συνεχεία τα πατούσαν για να φύγει μια γλοιώδη ουσία που τα σκέπαζε. Αφού και αυτή η διαδικασία τελείωνε, γύρω στις δέκα το βράδυ ξάπλωναν στο αμπάρι της βάρκας για να κοιμηθούν, γιατί η άλλη μέρα που ξημέρωνε ήταν το ίδιο εξαντλητική.
Εκτός από τις συνθήκες εργασίας, οι συμπατριώτες μας είχαν να αντιμετωπίσουν την έλλειψη λαχανικών και φρούτων, που περιέχουν βιταμίνη C και προκαλούν τη θανατηφόρο ασθένεια Σκορβούτο ή μπέρι-μπέρι, που δυστυχώς δεν την απέφυγαν το 1939 που διέκοψαν και το ταξίδι για να επιστρέψουν στην Ερμιόνη, με την οδύνη της απώλειας επτά συμπατριωτών μας.
Η αλιεία των σφουγγαριών στα βόρεια παράλια της Αφρικής σταμάτησε, όταν οι βιομηχανίες κατασκεύασαν το συνθετικό, στις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Πρωτοβουλίες του συλλόγου στην Ερμιόνη.
Ο σύλλογος είχε ως λάβαρο και προστάτη τον άγιο Νικόλαο και λάβαινε μέρος στις εορταστικές εκδηλώσεις της πόλεως. Στις 6 Δεκεμβρίου την ημέρα της εορτής του Αγίου, στη λειτουργία στο εξωκλήσι στο Μπίστι, έκτος του άρτου για τους εκκλησιαζόμενους, παραθέτουν κρασί με θαλασσινούς μεζέδες.
Τον ναό επί μισό αιώνα τον φρόντιζε η αείμνηστη Μαρία η Βρετού, το γένος Βεντουρή, η οποία επικοινωνούσε <Κατ΄ όναρ.> με τον Άγιο και συζητούσαν τις ελλείψεις του ναού και την αλλά μέρα η κυρά Μαρία τις συζητούσε με ορισμένους, οι οποίοι και εκπλήρωναν τις επιθυμίες του Αγίου. (τα ανωτέρω δεν είναι μυθεύματα αλλά γεγονότα)και έτσι προστέθηκε το στέγαστρο και τοποθετήθηκαν πλακάκια στο δάπεδο.
Ας σημειωθεί ότι η οικονομική διαχείριση του Ιερού αυτού Ναού κατ΄ εξαίρεση, με εντολή του αείμνηστου μητροπολίτου Ύδρας Προκοπίου, έχει παραχωρηθεί στους Αλιείς, οι οποίοι συγκροτούν και το εκκλησιαστικό συμβούλιο (Επιτρόπους ). Ο Σύλλογος επίσης κατά τις τοπικές εκδηλώσεις όπως το γυάλα- γυάλα και το κάψιμο του Ιούδα το βράδυ της Ανατάσεως παραχωρεί τα αλιευτικά του σκάφη.
Νοταράς Γεώργιος
Υ.Γ. Ο Συμπατριώτης μας φιλόλογος και συγγραφέας Ι. Ησαΐας στο βιβλίο του που κάνει αναφορά για τα εξωκλήσια της Ερμιόνης, δεν τον αναφέρει. Επίσης τα πλακάκια 110 τετραγωνικά αξίας 770,000 χδ. προσφέρθηκαν από τον κ, Στέλιο Στάμο στην τιμή κόστους, στο εργοστάσιο παραγωγής της Ιταλίας, 150.ΟΟΟχδ. μόνο.
