Ήταν το 1998
όταν έγιναν τα εγκαίνια του Παπαβασιλείου ιδρύματος, Γηροκομείο Ερμιόνης, ο
τότε μητροπολίτης Ύδρας μακαριστός Ιερόθεος, σε μια σεμνή τελετή μας βεβαίωσε
με όση Ιερή Πίστη μπορούσε να διαθέτει ένας πνευματικός ηγέτης, ότι αυτό το
Γηροκομείο θα γίνει πιλοτικό για όλη την Ερμιονίδα. Και ο ευσεβής λαός τον
χειροκρότησε θερμά ελπίζοντας ότι μια φωτεινή ακτίνα, θα οδηγούσε την τρίτη
ηλικία της Ερμιόνης και όχι μόνο, σε ένα υπήνεμο λιμάνι μιας αξιοπρεπούς
διαβίωσης, στα στερνά της ζωής τους και όχι σε αποθήκη ψυχών της ξένης!!!
Και
επειδή η διαδικασίες για να ανακηρυχτεί εκκλησιαστικό ίδρυμα ήθελαν χρόνο, με
παρεκάλεσε να το διατηρήσω ενεργώ προσφέροντας φαγητό σε άπορους Ερμιονίτες
επτά εν τω συνόλω. Έτσι και έγινε αφού προσέλαβα και μία μαγείρισσα. Όσο για τρόφιμα
και χρήματα οι Ερμιονίτες πάντα αλληλέγγυοι, μεριμνούσαν για αυτούς.
Στο μεταξύ διάστημα ο ιερέας Ιωάννης Αμπελάς, μου
ζήτησε να του δώσω λογαριασμό των εξόδων για την μετατροπή από οικία, σε Γηροκομείο,
σύμφωνα με μελέτη του Αντωνίου Νοταρά και έγκριση του κκ Ιεροθέου, για να
προσθέσει και άλλα πέντε εκατομμύρια τα οποία είχε ξοδέψει αυτός το 1992 για τη
συντήρηση της οικίας Παπαβασιλείου, χωρίς να δικαιολογεί την προέλευση των
χρημάτων. (τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται).
Εμένα στις προθέσεις μου δεν
ήταν να ανακοινώσω σε κανέναν τι ξόδεψα, για το λόγο ότι μου αρκούσε η
ικανοποίηση της προσφοράς στην τρίτη Ηλικία, της Πατρίδας μου!!! Τον ίδιο χρόνο ο αειμν. Ιερόθεος, με κάλεσε στην Αίγινα
στον απολογισμό των εσόδων των Φιλόπτωχων ταμείων, των εκκλησιών της
Μητροπόλεως οπού και παραβρέθηκα μαζί με την κ, Θέλξη Ζερβού και τον κ, Πέτρο Λακούτση. Εκεί παρευρίσκοντο ο Αρχιμανδρίτης
Δημήτριος Βλάσης ο οποίος και μίλησε και ο αρχιμανδρίτης Νικόδημος Αεράκης, ο
οποίος μας άφησε άφωνους όταν στο λόγο του αναφέρθηκε στο Γηροκομείο Ερμιόνης,
λέγοντας κατά λέξη ότι < Οι Ερμιονίτες ως αξιοπρεπείς άνθρωποι, ποτέ δεν θα εγκατέλειπαν
τους γονείς τους στο Γεροκομείο. >
Αυτά Έφη Νικόδημος ο Αρχιμανδρίτης, αφού
από το Ύψος της Αρχιεροσύνης του, πότε δεν ήρθε αντιμέτωπος με την
καθημερινότητα του ποιμνίου του που ως συνήθως τους αντιμετώπιζε ως δούλους του
Κυρίου, που για τις υπηρεσίες τους θα αμείβονταν με επιταγές της επουράνιας
τράπεζας (Από τον επικήδειο του στην αείμνηστη Ρείνα Σταματίου).
Δυστυχώς ο μακαριστός
Ιερόθεος, δεν είχε την τύχη να δει το έργο του εν πλήρη λειτουργία. Και όταν ο
αντικαταστάτης του Εφραίμ κατά κόσμο Στενάκης ήρθε στην Ερμιόνη ως Μητροπολίτης
Ύδρας και επισκέφτηκε το Γηροκομείο, σε σχετική ερώτηση της αείμνηστης Άννας Σκλαβούνου,
απήντησε με στόμφο νοικοκύρη, λές και είχε ιδρώσει και πλήρωση για την απόκτηση
του, ότι: <Εγώ για να το λειτουργήσω θέλω προίκα.>
Ίσως ήταν μια ανεκπλήρωτη μύχια επιθυμία του που
μέσω της Ιεροσύνης εκπληρώθηκε, αφού του δόθηκε προίκα ένα ολόκληρο μη
βελάζοντα Ποίμνιο. Ακολούθως διόρισε μια επιτροπή από τον κ Νικόδημο και κ Αμπελά
Ιερωμένους και δύο λαϊκούς, οι οποίοι μετά από επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος,
αποφάσισαν και δια της 2ας Πράξεως το ονόμασαν εξομολογητήριο.
Ο Δημήτρης
έμελλε να είναι μέχρι στιγμής ο τελευταίος, ενός καταλόγου συμπατριωτών μας,
που αφού επί μήνες παρέμεινε στο κρεβάτι του πόνου, υπό την επίβλεψη συγγενών
του, κατέφυγε στο Γηροκομείο του Ναυπλίου, το οποίο δεν τον εδέχθη με το
αιτιολογικό ότι η Ερμιόνη έχει Γηροκομείο και τελικώς εισήχθη σε Γηροκομείο των
Αθηνών όπου και άφησε την τελευταία του πνοή, μακριά συγγενών και φίλων και
όμως στην εξόδιο τελετή παρίσταντο ως ιερείς οι ηθικοί αυτουργοί χωρίς ίχνος
ενοχής, της οδυνηρής περιπέτειας του.
Δημήτρη εμείς οι περιλυπόμενοι συμπατριώτες
σου ευχόμαστε καλή ανάπαυση εις τόπον χλοερό. Για την απάτη της αλλαγής της
βουλήσεως του Ευεργέτου ο κ, Στενάκης που δηλώνει Μητροπολίτης Ύδρας, δεν
χρειάστηκε Δικαστική απόφαση και γιατί βεβαία; Αφού ελέω Θεού μπορεί και να παρανομεί!!!
Και δικαίως ο αναγνώστης μπορεί να διερωτηθεί, αφού οι παρανομούντες Αλιβάνιστοι, μπορούν να κρίνονται,
και να καταδικάζονται, γιατί όχι και Θυμιασμένοι;
Νοταράς
Γεώργιος
Υ,Γ Όσοι με
διαβάζετε μεταδώστατε στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, γιατί όταν έρθει το
πλήρωμα του χρόνου, θα είναι μόνοι και ανυπεράσπιστοι, στην παραμυθεία μιας
μεταθανάτιας ευτυχίας, για να χαίρονται αυτοί την επίγεια!!!
Γ. Ν.
