Διάβασα
την ιστορία του αλατιού στο άρθρο του κ,
Ιωάννη Λακούτση στην ιστοσελίδα Π.Ε.Π.Ε. και μπορώ να συμπληρώσω ότι και η
αλυκή του θερμησιού παρήγαγε αλάτι. Βεβαίως δεν έχω φωτογραφίες αλλά μπορώ να
βεβαιώσω ότι το 1941 που το κράτος μας υποδουλώθηκε στους Γερμανούς, φύλακας στην
αλυκή θερμησίας ήταν ο Χαράλαμπος Σκουρλάς, που διέμενε στο σπίτι της αλυκής με
την γυναίκα του Άννα το γένος Νοταρά και τον γιό της Σωτήρη Πανάγο, από τον
πρώτο της γάμο, μαζί με έναν Μεσολογγίτη που τον έλεγαν Χρίστο. Σε απόσταση 100μ
δυτικά υπήρχε μια μεγάλη αποθήκη που ήταν γεμάτη από αδιάθετο αλάτι.
Στην <ωδή στ' αλάτι> του Pablo Neruda αναφέρεται η πόλης της Χιλής Αντοφαγκάστα η οποία βρίσκεται στα βόρια σύνορα
με το Περού. Το 1965 το Ελληνικό πλοίο < Wesco Panama> εις το οποίο ήμουν πλοίαρχος, ξεφόρτωνε
γενικό φορτίο στο λιμάνι της Αντοφαγκάστα, όταν δήχθηκα την επίσκεψη ενός Χιλιανού
καθηγητού του πανεπιστημίου της Αντοφαγκάστα,
ο οποίος βλέποντας την Ελληνική σημαία του πλοίου θέλησε να μας γνωρίσει.
Μου
συστήθηκε ως καθηγητής που κατείχε την έδρα της Ελληνικής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο
της πόλης, το οποίο έφερε το όνομα Universidad De Atenas (Πανεπιστήμιο των Αθηνών ) και η παραλιακή λεωφόρος
<Avenida de Grecia> λεωφόρος της
Ελλάδος και με κάλεσε να με ξεναγήσει στο Πανεπιστήμιο. Δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά
και την επομένη με συνόδεψε στο πανεπιστήμιο, όπου με έκπληξη είδα στην είσοδο ακριβές
αντίγραφο του αγάλματος του <Ξυλοθραύστη> . Ακολούθως με παρουσίασε στους
μαθητές του οι οποίοι με δεχτήκαν με ενθουσιασμό. Από τον καθηγητή αυτόν έμαθα
ότι τα σώματα των νεκρών στην Αντοφαγκάστα λόγω της συστάσεως του εδάφους δεν
αποσυντίθενται αλλά μουμιοποιούνται.
