H ΛΟΓΙΚΗ ΕΝΟΣ ΤΑΜΑΤΟΣ

Μια πολεμική τραγωδία.

Σεπτέμβριος 1971 το << Μ/V  THALIA>> επισκευαζόταν στο λιμάνι του ΚΑΡΑΤΣΙ στο Πακιστάν και εγώ ετοιμαζόμουν να έλθω στην Ελλάδα να ναυτολογήσω Έλληνες αξιωματικούς, για την παραλαβή αυτού του πλοίου. Στο λιμάνι ξεφόρτωνε το πλοίο <M/V GULF STAR> το πρώην <Απόστολος Κ> του καπετάν Αντώνη Κατσωγιώργη που το είχε πουλήσει, αλλά ο καπετάνιος Ανδρέας  Γκιουζέλης ο πρώτος μηχανικός Γ. Κυριακάκης και ο δεύτερος μηχανικός  Σ. Συντηχάκης, είχαν παραμείνει με τους νέους πλοιοκτήτες.

Ο καπετάν Ανδρέας μαθαίνοντας ότι θα έφερνα πλήρωμα, με παρακάλεσε να φέρω και τη γυναίκα του με την τρίχρονη κορούλα του, αφού ως γκρουπ θα  πλήρωνε μισό εισιτήριο. Επειδή όμως είχε άλλα δύο παιδιά στο σχολείο, η γυναίκα του δεν ήθελε να έλθει, γιατί δεν είχε άνθρωπο να τα αφήσει. Για αυτό με παρακάλεσε να την πιέσω να έρθει οπωσδήποτε έστω και για ένα μήνα.                                                      

Στις αρχές Οκτώβριου μαζί με το πλήρωμα ήρθε και η γυναίκα του καπεταν Ανδρέα η κα Τουλα με την κόρη του την Κατερίνα τριών ετών,τις οποίες φιλοξένησα σπίτι μου αναμένοντας την άφιξη του πλοίου. Στο σπίτι μου στο Καράτσι έμεναν και η γυναίκα μου με την δευτερότοκη κόρη μου, οπότε είχαν συντροφιά. Τις δυο μέρες πριν έρθει το πλοίο τους, τα δύο κορίτσια έγιναν φίλες και έπαιζαν κτενίζοντας η μία την άλλη μπρός το καθρέπτη του σαλονιού.  Το πλοίο φόρτωσε και έφυγε για το Περσικό  και επέστρεψε στο αγκυροβόλιο του Καράτσι στις 2 Δεκεμβρίου. Στις 3 Δεκεμβρίου ξέσπασε ο πόλεμος Ινδία –Πακιστάν και βομβάρδισαν τα διυλιστήρια στο λιμάνι και η φωτιά φώτιζε όλο το Καράτσι επί τρείς ημέρες, σαν να ήταν ημέρα. Η παραμονή στο λιμάνι ήταν επικίνδυνη, για αυτό κάλεσα στο σπίτι μου όσους δεν ήταν απαραίτητοι από δύο Ελληνικά πλοία, που ήσαν μέσα στο λιμάνι, καμία τριανταριά και κοιμούνταν στο πάτωμα. Οι καμαρότοι ψώνιζαν στην αγορά και οι μάγειροι ετοίμαζαν το φαγητό και κάθε βράδυ άλλαζα τις βάρδιες στα καράβια. Στις 4 Δεκεμβρίου έφτασε και αγκυροβόλησε έξω από το λιμάνι ο καπετάν Ανδρέας κα παρέμενε εκεί, γιατί το λιμάνι λόγο πολέμου είχε κλείσει. Έστειλα τηλεγράφημα στον καπετάνιο του m/v Zωή να παραμείνει εκτός χωρικών υδάτων και όταν τελείωνε ο πόλεμος, θα τον ειδοποιούσα να έλθει στο λιμάνι.

Στις 7 Δεκεμβρίου ξημερώματα, ο στόλος των Ινδιών κτύπησε με εξωσέτ τρία πλοία στο αγκυροβόλιο του λιμανιού, το Αγγλικό m/v Harmatan το m/v Gulf Star του καπετάν Ανδρεα και το m/v Ζωή το δικό μου, στο οποίο υπηρετούσαν οι Ερμιονίτες 1) Ανδρέας Βενάρδος με τη γυναίκα του Ζωή 2) Λακούτσης Σταμάτιος, 3) Λακουτσης Δημήτριος, με τη γυναίκα του Ειρήνη 4) Κομμάς Μιχάλης σύνολον 6 άτομα!!! Στις 06.00 το πρωί το B.B.C μετέδιδε την είδηση σε όλο τον κόσμο και οι Ελληνικές εφημερίδες είχαν ως πρωτοσέλιδο, ότι το Ελληνικό πλοίο Ζωή κτυπήθηκε από Ινδικό πολεμικό, με Ρωσικό εξωσέτ και βυθίστηκε στο λιμένα του Καράτσι. Στις 06.30 κτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσα και άκουσα τη φωνή του Commander Kazi διοικητή του λιμανιού, να μου λέει: Κάπταιν το ΒΒC μεταδίδει ότι το πλοίο σου κτυπήθηκε από εξοσέτ, δεν είναι αλήθεια, δώσαμε το όνομα του πλοίου σου γιατί κτυπήθηκε το βοηθητικό του στόλου μας <DHAKA> για λόγους σκοπιμότητας !!!                                                          

–Commander, το πλοίο μου είναι σταματημένο εκτός χωρικών υδάτων. Και τότε ακούω έκπληκτος να μου λέει ότι το πλοίο αγκυροβόλησε χθες βράδυ στο αγκυροβόλιο. Αμέσως κατέβηκα στο λιμάνι και πήγα στο κτήριο της διοικήσεως  να εξακριβώσω την είδηση, αλλά το κτήριο εφρουρείτο από ενόπλους και απαγορευόταν η είσοδος. Τότε πλησίασα τον αξιωματικό της φρουράς και του είπα ότι με είχε καλέσει ο Commander και τον παρακάλεσα να τον ειδοποίηση ότι είμαι στην πόρτα. Όταν τον ειδοποίησαν διέταξε να με συνοδευόσουν στο γραφείο του, και μου είπε:                                                                   

-Δεν σου είπα καπετάνιε να μην ανησυχείς.                                                                    -Commander σε παρακαλώ στείλε την ακταιωρό στο πλοίο, να καλέσει τον καπετάνιο να του μιλήσω στο ράδιο, είναι ανάγκη να βεβαιωθώ. Αμέσως επικοινώνησε με την ακταιωρό, η οποία έπεσε δίπλα στο <ΖΩΗ> και ειδοποίησαν τον καπεταν Ανδρέα να κατέβει γιά να μου μιλήσει.                        

-Εμπρός, εμπρός, με ακούς καπεταν Γιώργη, έτοιμος.                                              

-Καπετάν Ανδρέα το πλήρωμα είναι καλά, και πες μου αν πήρες το τηλ/μα μου.   

-Το πήρα, αλλά μίλησα με τον καπετάν Ανδρέα του Gulf Star και μου είπε ότι επικρατεί ησυχία και αποφάσισα να έρθω να μη χάσω τη σειρά.                                    

- Καπτάν Ανδρέα αν το πλοίο είχε κτυπηθεί, εγώ θα ήμουν το θύμα, αφού κανείς δεν θα με πίστευε, ότι η εντολή μου ήταν να μείνεις εκτός πολεμικής ζώνης. Και με δικαιολογημένη αγανάκτηση έκλεισα το ράδιο, όταν ακούω τον Commander να μου λέει:                                                                                                        

-Ο Καπταν Ανδρέας ο φίλος σου και οι δύο μηχανικοί του νοσηλεύονται στο Γενικό νοσοκομείο, μπορείς να πάς να τους δείς. Η γυναίκα του και η κόρη του, δυστυχώς αγνοούνται, οι έρευνες συνεχίζονται.                                                        

Έφυγα για το νοσοκομείο, η συγκίνηση μου δεν περιγράφεται, δεν αισθανόμουν δυνατός να αντικρίσω τον καπεταν Ανδρέα και να του δώσω ελπίδα για τη γυναίκα του και το παιδί του.                                                                      

Μία νοσοκόμα με οδήγησε στο δωμάτιο λέγοντας ότι ο Κάπταιν εχει σπάσει και τα δύο πόδια και του παρέχουν μορφίνη για να τον ανακουφίσουν.  Δυστυχώς δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα μου, όταν ακούω τον Ανδρέα να με παρηγορεί λέγοντας:                                                                                                 

-Καπτάν Γιώργη μην στενοχωριέσαι, με την γυναίκα μου και την κόρη μου θα ανταμώσουμε το 1975 στη Δευτέρα Παρουσία. Υπέθεσα ότι ήταν επηρεασμένος από της μορφίνες που του έδιναν για να υποφέρει τον πόνο, όμως αυτός συνέχισε να μου περιγράφει το γεγονός, με άγια υπομονή. Όταν η εξοσετ κτύπησε το καράβι ανέβηκα στη γέφυρα, πίσω μου ακλούθησε η γυναίκα μου με την κόρη μου αγκαλιά. Μου την παραδίδει και κατεβαίνει πάλι στο δωμάτιο, το πλοίο πήρε κλίση δεν την ξαναείδα. Βγήκα από τη γέφυρα στη δεξιά πλευρά, το πλοίο έγερνε, γλίστρησα με ορμή προς τα κάγκελα ένοιωσα τα πόδια μου να διπλώνουν και η κόρη μου να φεύγει από τα χεριά μου, λιποθύμησα δεν ξέρω πως βρέθηκα στη θάλασσα, συνήλθα και τότε είδα δίπλα μου την καρένα του καραβιού, που είχε αναποδογυρίσει και για αυτό δεν με παρέσυρε στο βυθό, αγκάλιασα μια μπουκαπόρτα και επέπλεα, ώσπου το πλήρωμα ενός ρυμουλκού με ανέβασε στο ρυμουλκό. Όταν συνήλθα ήμουν στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Λυπάμαι καπεταν Γιώργη που πήρα στο λαιμό μου το πλήρωμα του Ζωή, που τους είπα να έλθουν στο αγκυροβόλιο και τους κτύπησε και αυτούς το εξοσέτ και τους είδα να βουλιάζουν δίπλα μας!!!

Επισκέφτηκα σε άλλο δωμάτιο τους δύο μηχανικούς, οι οποίοι μόλις κτυπήθηκε το πλοίο βγήκαν στο κατάστρωμα και έπεσαν στη θάλασσα. Τα ρυμουλκά τους έσωσαν χωρίς σοβαρά προβλήματα, παρά μόνο μικρές αμυχές και τους μετέφεραν προληπτικά στο νοσοκομείο. Τους είπα την κατάσταση του καπετάν Ανδρέα και τα όσα μου είπε περί Δευτέρας Παρουσίας και τότε άκουσα να μου λένε ότι ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Όταν γύρισα σπίτι δεν ανέφερα στην γυναικά μου το χαμό της κ, Τούλας και της μικρής Κατερίνας.                                                                     

Ο πόλεμος έληξε την 16^η Δεκεμβρίου την 17^η Αεροπλάνο της Αγγλικής αεροπορίας μετέφερε τους ξένους υπηκόους στην Κύπρο, με αυτό ταξίδευσε η γυναίκα και η κόρη μου μαζί και οι δύο μηχανικοί, από τους όποιους πληροφορηθήκαν τα θλιβερά γεγονότα.

Την 28^η Δεκεμβρίου και αφού είχε υπογραφή η συνθηκολόγηση μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, αναχώρησα με την KLM για Βηρυτό του Λιβάνου, από όπου αγόρασα το τάμα, που αφιέρωσα στη Παναγίτσα του λιμανιού.                                 

Σήμερα η Τούλα και η Κατερίνα, δεν εορτάζουν την ημέρα της γυναίκας, αλλά αναπαύονται στο υγρό τάφο, στον κόλπο του Καράτσι.  

ΥΓ. Το τάμα αυτό οι ιερείς της Ερμιόνης, το αφαίρεσαν από την εικόνα της Παναγίας και το θάψαν στις θυρίδες της τραπέζης, προς δόξαν και τιμή του ιερού εθίμου. Την επιμελή αυτή φροντίδα θα την ζήλευαν και οι τράγοι του Διονύσου!!!