Το m/v Marina ξεφόρτωνε στο Ιρλανδικό λιμάνι του
Κορκ καπετάνιος ο Ερμιονίτης Ηλίας
Κουτούβαλης. Εγώ βρισκόμουν στο Λονδίνο για δουλειές, ήταν σαββατοκύριακο αργία
για αυτό πήρα το αεροπλάνο, να πάω να τους δώ, την Κυριακή το απόγευμα έφυγα για
το Rotterdam της Ολλανδίας, αλλά κατά την πτήση και ενώ
πετούσαμε πάνω από τη Βόρειο Αγγλία, μας ειδοποίησε ο πιλότος ότι το αεροδρόμιο
του Ρόττερνταμ έκλεισε, λόγω πυκνής ομίχλης και αναγκαστικά θα προσγειωθούμε στο
Leeds της Αγγλίας. Προσγειωθήκαμε και η
εταιρία μας ειδοποίησε ότι θα διανυκτερεύαμε σε ξενοδοχείο και στις 07:00 το
πρωί θα επιστρέφαμε στο αεροδρόμιο να συνεχίσουμε την πτήση.
Τότε στο Newcastle σπούδαζε ο Σταμάτης ο Λακούτσης με τη
γυναίκα του Δήμητρα και τα δύο τους παιδιά οπότε αντί να πάω στο ξενοδοχείο προτίμησα
να τους επισκεφτώ. Πλησίασα έναν οδηγό ταξί και τον ρώτησα πόση ώρα ήταν η
διαδρομή για το Newcastle και μου είπε αν δεν είχε ομίχλη τρεισήμισι ώρες.
-Μπορείς να με πάς και να με γυρίσεις στις 07:00 το πρωί, τον ρώτησα.
-Και ο φλεγματικός Εγγλέζος, αφού με
κοίταξε από πάνω έως κάτω, για να σιγουρευτεί ότι είχα χρήματα να τον πληρώσω,
μου απάντησε καταφατικά. Ξεκινήσαμε περίπου 19:30 ωρα και του είπα μόλις
φτάσουμε στη πόλη να με ειδοποίηση και εγώ ξάπλωσα στο πίσω κάθισμα. Στις 23:00
με ξύπνησε λέγοντας, κύριε φτάσαμε, μου λέτε την οδό και αριθμό παρακαλώ;
.
-Συνοικία Desmond παρακαλώ. Ο οδηγός άνοιξε το βιβλίο
με το χάρτη της πόλης εντόπισε την περιοχή και επανέλαβε την ερώτηση, οδός και
αριθμό, κύριε;
-Δεν
ξέρω κύριε, το μόνο που ξέρω είναι ένας τηλεφωνικός θάλαμος, που έχει τον αριθμό
τάδε, για αυτό σε παρακαλώ να περιέλθουμε τους τηλ. Θαλάμους της συνοικίας να
βρούμε αυτόν τον αριθμό.
.
-Κύριε ήρθαμε 400 χιλ. να βρούμε ένα τηλ. Θάλαμο;
-Μάλιστα
κύριε, είναι ο θάλαμος που συχνά χρησιμοποιεί, για να με παίρνει τηλ. και να με
ειδοποιεί ότι περιμένει, να τόν πάρω να μιλήσουμε . Με κοίταξε με δυσπιστία έκανε το σταυρό του
και άρχισε η περιπλάνηση για να βρούμε τον Θάλαμο, όποιον συναντούσαμε
κατέβαινα διαπίστωνα ότι δεν ήταν αυτός που αναζητούσα και συνεχίζαμε, χιόνιζε
και ο ήπιος άνεμος, που φυσούσε μου πάγωνε το πρόσωπο. Τέλος τον βρήκα, το είπα
στον οδηγό να ηρεμήσει και του είπα να έχει την μηχανή αναμμένη για να μη
ξεπαγιάσει, εγώ από την αβέβαιη αναμονή έκανα βόλτες έξω από τον θάλαμο
σιγομουρμουρίζοντας, έλα ρε Μάκη. Δεν πέρασαν περισσότερο από 15΄και από τη
γωνιά του δρόμου ξεπρόβαλε ο Μάκης τυλιγμένος στην καπαρντίνα του, τα λίγα μαλλιά
και τα γυαλιά του γεμάτα νιφάδες από χιόνι, τον αναγνώρισα και του φώναξα
Μάκηηη.. ο Μάκης κοίταξε αριστερά δεξιά με εντόπισε δίπλα στο θάλαμο και όταν
ζύγωσε αυθόρμητα με ρώτησε.
.
-Τι κάνεις εδώ ;
- Εσένα περιμένω!!! Του απήντησα και τότε ανοίγει η πόρτα του ταξί και βλέπω τον οδηγό να βγαίνει έξω και να μου λέει, συγνώμη κύριε σε είχα περάσει για τρελό. Προχωρήσαμε προς το σπίτι του Μάκη και είπαμε στον οδηγό να επιστρέψει στις 04:00 το πρωί να με πάρει για το αεροδρόμιο. Τότε ο Μάκης μού εξιστορεί, ότι ενώ έβλεπε τηλεόραση, σκέφτηκε να παει σε ένα μαγαζί που διανυκτέρευε να πάρει σιγάρα για να μη τρέχει το πρωί, που συνήθως δεν συνήθιζε. Περάσαμε συζητώντας τα νέα της οικογένειας μέχρι τις 4 ώρα και έφυγα για το αεροδρόμιο, όταν φτάσαμε, ο οδηγός αποχαιρετώντας με μου είπε: < Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ> για να πάρει την απάντηση < Δεν είσαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος.>
.
