To 1970 ήμουν προσωρινά κάτοικος στο Καράτσι του Πακιστάν, όταν μια μέρα ο
θυρωρός ανέβηκε στο γραφείο μου και μου ανέφερε ότι ένας Έλληνας είναι στην
πόρτα και ζητά να με δει.
Του είπα να
τον συνοδέψει επάνω, αυτός δίστασε και μου είπε όσο ποιο σιγά μπορούσε. Κύριε λυπάμαι αλλά η κατάσταση του είναι
αθλ.. σταμάτησε, δεν συνέχισε για να μη με προσβάλει.
Ας έρθει απάνω σου είπα, όπως και να
είναι.
Έφυγε και όταν επέστρεψε είδα να συνοδεύει το φάντασμα ενός ανθρώπου,
που αλλοίμονο πιστεύω πως άλλος στην κατάσταση του, δεν θα κυκλοφορούσε σε μια
από της ποιο φτωχές πόλις στον Κόσμο, ρούχα χίπις άπλυτα, τα μαλλιά του σκέπαζαν το πρόσωπο του και μια
μακριά γενειάδα σκιαγραφούσαν τον απροσδιορίστου ηλικίας άνθρωπο.
Κάθισε του
είπα και πριν προλάβει να απαντήσει ν ρώτησα;
Φίλε θέλεις να ζήσης ;
Τότε άκουσα μια σβησμένη φωνή να μου λέει
Ναι κύριε.
Κάλεσα έναν υπάλληλο και του είπα:
Συνόδευσε τον κύριο στο σπίτι μου και αφού σου δώσουνε μια τσάντα θα τον
πας στο ξενοδοχείο <Κολόμπο> . Απευθυνόμενος δε στο νεοφερμένο του
είπα:
Θα πάτε σπίτι μου θα πάρεις ρούχα και κατόπιν θα σε πάει στο ξενοδοχείο
να κάνεις μπάνιο, θα κατέβης στο κουρείο του ξενοδοχείου να κουρευτής να
ξυριστείς και αμέσως να γυρίσεις εδώ, θα σε περιμένω.
Ακολούθως τηλεφώνησα στο σπίτι μου να ετοιμάσουν μια
τσάντα με ρούχα από γραβάτα μέχρι παπούτσια και να την παραδώσουν στον γνωστό
τους υπάλληλο μου. Ακολούθως τηλεφώνησα στον
ξενοδοχείο ότι στέλνω ένα δικό μου άνθρωπο, να του δώσουν δωμάτιο και ότι άλλο
χρειαστεί.
Αργά το
απόγευμα ο θυρωρός μου ανήγγειλε ότι ένας νεαρός με ζητούσε , του ζήτησα να τον
συνοδεύσει στο γραφείο μου. Ήταν ο πρωινός μου επισκέπτης
!!!
Ένα
παλληκάρι 22 χρόνων που θα τον καμάρωναν οι γονείς του, μου συστήθηκε ως Φοίβος, του είπα ότι το μόνο που μπορώ να
κάνω για αυτόν, ήταν να του δώσω δουλειά, ως ναύτη σε πλοίο της εταιρίας μου.
Δέχτηκε και
την άλλη μέρα τον έστειλα στο πλοίο < Θάλια> που επισκευαζόταν στο
λιμάνι, με οδηγίες στον πλοίαρχο να τον προσέχει γιατί είναι πρωτόμπαρκος. Δεν
πέρασε μια εβδομάδα όταν ο πλοίαρχος του
πλοίου μου ανέφερε ότι ο ναύτης που του έστειλα, δεν πρέπει να είναι καλά,
γιατί δεν συναναστρέφεται με το άλλο πλήρωμα και παραμιλάει συνεχώς
επικαλούμενος την Παναγία!
Ζήτησα από τον πλοίαρχο, να τον κρατήσει όσο
καιρό το πλοίο θα μείνει στο λιμάνι και μετά να τον στείλει στο γραφείο, έτσι
και έγινε. Όταν ήρθε τον ρώτησα πως πέρασε στο πλοίο και μου απήντησε καλά,
αλλά είχε ένα πρόβλημα, ότι τον ακολουθεί συνεχώς ο Χριστός και η Παναγιά.
Ρώτησα το γιατρό της εταιρίας που
παρακολουθεί τα πληρώματα και μου είπε
ότι μάλλον πάσχει από βαρείας μορφής κατάθλιψη και δεν μπορεί να ταξιδέψει.
Τον έστειλα
πάλι στο ξενοδοχείο μέχρι να έλθει άλλο πλοίο να εργαστεί όσο αυτό θα
παραμείνει στο λιμάνι, δεν πέρασε όμως μια εβδομάδα και ο ξενοδόχος με
πληροφόρησε ότι ο φίλος μου φιλοξενεί και μια κοπέλα στο δωμάτιο του. Του
απήντησα να με χρεώσει τα επιπλέον έξοδα .
Δεν είχαν
περάσει 15 ημέρες και ο ξενοδόχος με πληροφόρησε ότι ο φίλος μου με την κοπέλα
του έφυγαν από το ξενοδοχείο, προς άγνωστη κατεύθυνση. Του ζήτησα να μου
στείλει το λογαριασμό.
Είχαν
περάσει τρείς μήνες όταν ένα βράδυ με επισκέφτηκε στο σπίτι μου ένας
αστυνομικός, ο οποίος μου έφερε μία επιστολή από τον Φίλο μου, στην οποία
ανέφερε ότι είναι στη Φυλακή και είχε ανάγκη από χρήματα και σιγάρα. Του
έστειλα σιγάρα και μήνυμα ότι την άλλη μέρα θα τον επισκεφθώ στη Φυλακή.
Πράγματι την επομένη τον επισκέφτηκα στη φυλακή και ο διευθυντής με πληροφόρησε
ότι ο Φίλος μου συνελήφθη φέροντας διαβατήριο αλλού προσώπου και το δικαστήριο
του επέβαλε πρόστιμο 100 δολαρίων και
άμεση απέλαση, επομένως έπρεπε να πληρωθεί το πρόστιμο, να εκδοθεί εισιτήριο για την Ελλάδα και εισιτήριο μετ΄ επιστροφής σε νοσοκόμα που
θα τον συνοδεύσει, διότι αυτός αθεώρητο επικίνδυνος να ταξιδέψει μόνος με
αεροπλάνο.
Του έβγαλα
ταξιδιωτικά έγραφα για ένα ταξίδι επιστροφής στην Ελλάδα, από τον επίτιμο πρόξενο
της Ελλάδος στο Καράτσι και ζήτησα
επίσης, να μου δώσουν τηλέφωνο της Ελληνικής πρεσβείας στο Ισλαμαμπάντ. Από την πρεσβεία με πληροφόρησαν ότι αρμόδια
για τέτοιες υποθέσεις είναι η πρεσβεία της Τεχεράνης στο Ιράν. Τηλεφώνησα στην
εκεί ελληνική πρεσβεία και εξέθεσα την περίπτωση του φίλου μου στον Έλληνα
πρέσβη και ζήτησα να επιβαρυνθούν τα έξοδα επαναπατρισμού του.
Και τότε
άκουσα τον πρέσβη να μου λέει αυστηρά: -Κύριε, εμείς εδώ δεν
είμαστε να επαναπατρίζομαι τον κάθε ναρκομανή.
-Μα κ, Πρεσβευτή ο άνθρωπος αυτός είναι Έλληνας υπήκοος, ο πατέρας του
και τα αδέλφια του έχουν υπηρετήσει την Πατρίδα και θα τον αφήσουμε να πεθάνει
στης φυλακές του Πακιστάν;
-Μου είναι αδιάφορο Κύριε.
Έκλεισα το τηλέφωνο με περισσή …ευγένεια αφού προηγουμένως έστειλα χωρίς
επιστροφή τον κ, Πρεσβευτή στον …..Κύριο!!!
Επισκέφτηκα
τον διευθυντή των φυλακών, πλήρωσα το πρόστιμο και του εξήγησα ότι θα τον
συνοδέψω εγώ στην Ελλάδα , μου ζήτησαν την πτήση και μου τον παρέδωσαν μέσα στο
αεροπλάνο.
Όταν φτάσαμε
στην Ελλάδα και πήγαμε στο έλεγχο Διαβατηρίων, με ρώτησαν εάν είμαστε μαζί, και
απάντησα καταφατικά . Τότε ο υπάλληλος μας συνόδεψε στο γραφείο και εκεί
συνέλαβαν τον Φοίβο, γιατί εκκρεμούσε μια ερήμην καταδικαστική απόφαση 18
μηνών, για χρήσει ναρκωτικών. Εμένα με υποχρέωσαν σε σωματικό έλεγχο ως επίσης
και έλεγχο των αποσκευών μου.
Αποχαιρέτησα
τον φίλο μου και πήγα σπίτι μου. Στις 7,
30 κτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσα και άκουσα τη γνώριμη φωνή του Φοίβου, να μου λέει: τηλεφωνώ από το εστιατόριο Μέλισσα , στο λιμάνι του
Πειραιά, λίγο πριν με επιβιβάσουν στο πλοίο για τις φυλακές της Αίγινας, για να
εκτίσω την ποινή μου. Σε ευχαριστώ Πατέρα!!!
Τον Φοίβο δεν τον κλώτσησε κανένας, παρά μόνο
οι εκπρόσωποι της Πατρίδας μας στην ξένη, της Πατρίδας που τον γέννησε και που
αυτός και τα αδέλφια του την υπηρέτησαν.!!!
Νοταράς
Γεώργιος
