Ο ΣΟΥΡΗΣ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ

Επ΄ ευκαιρία της αναφοράς του Μάκη Δ. στο Σουρή

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό, ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ; Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς, νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς, ταμεῖο δίχως χρήματα καὶ δόξης τόσα μνήματα; Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά, κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε; * * *

Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια, κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια, ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή. * * *

Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί, οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή. * * *

Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως, συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος. * * *

Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους! σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται. * * *

Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια, σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια! * * *

Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα, πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη... αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα, δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει. * * *

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο, ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο. Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης. Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει. Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ. * * *

Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ». Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς. Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο- νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο. Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι. * * *

Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς. Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα; * * *

ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΩΡΑ...

Που θα πρέπει ο δήμος, η κοινότητα, το  λιμεναρχείο, το λιμενικό ταμείο, να απολογηθούν στην ιδιωτική πρωτοβουλία που επέτρεψαν στα Μανδράκια, να υπάρχει η γλίστρα και να παρεμποδίζει την ανάπτυξη της περιοχής!!!

Το πρώην κτήριο <Τροκαντερό>  οσονούπω θα παραδοθεί προς εκμετάλλευση και ο ιδιοκτήτης του θα απαιτήσει χώρο στην παραλία, τι θα του απαντήσετε; ότι ως <μωραί παρθέναι> δε προβλέψατε τις μελλοντικές ανάγκες του τουρισμού, για να  έχετε τις υποδομές έτοιμες.

Μας δημιουργείτε την υποψία, ότι θα την χρησιμοποιήσετε για το ξέπλυμα των πολιτικών αποβλήτων!!!         

 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑLI MANIKU

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ KOLI ALI MANIKU, Aπο Δεξιά Μohamed Υιος , Νοταράς, Μartha κόρη,

Ηαfsa Σύζυγος.

ΑΠΕΒΙΩΣΕ ΣΤΙΣ 20 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗ ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ

Υπήρξε ο άνθρωπος που ενσάρκωσε την καλότυχη μοίρα του λάου των Μαλβίδων.

Ο άνθρωπος που οδήγησε τη χώρα του από την ανυπαρξία, στη σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα, ήταν το όνειρο για το οποίο αφιέρωσε όλη του τη ζωή, θυσιάζοντας την προσωπική  και της οικογενείας του.                                                                                              

Ήταν το όνειρο που ευτύχισε να το δει πραγματικότητα.

Αλί Μανίκου, σου αφιερώνω ένα απόσπασμα από τον επιτάφιο  του Περικλέους.  

<< Στους άνδρες που με τις πράξεις τους συνέβαλαν στην ευημερία του λαού τους, με πράξεις ευγνωμοσύνης να τούς  αποδίδονται και οι τιμές>>

Αλί  Μανίκου, είμαι υπερήφανος που υπήρξα, για 45 χρόνια συνεργάτης και προσωπικός σου φίλος.

Υ.Γ. Περισσότερα για  KOLI   ALI  MANIKU Στο Internet.
Επισκέφθηκε την Ερμιόνη  το Καλοκαίρι του 1975. 

 

ΑΝΤΩΝΙΟΣ (ΤΑΚΗΣ) ΛΟΪΖΙΔΗΣ

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Γεννήθηκε στην Κώμα του Γιαλού στην Κύπρο, σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών, πανδρεύτηκε τη Σταματίτσα Νοταρά από την Ερμιόνη Αργολίδας και απέκτησαν τρία παιδιά.

Δίδαξε επί 35 συνεχή χρόνια στα λύκεια της Κύπρου, εκ των οποίων 2 χρόνια στο Λύκειο του Αγίου Ιωάννου του Ρέντη στον Πειραιά, κατά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.

Ο δάσκαλος, όπως συνήθιζαν να τoν αποκαλούν όλοι οι νέοι που απεφοίτησαν υπό την καθοδήγηση του, θα τον θυμούνται δια τον ορθόν λόγο, την  δίκαιη συμπεριφορά προς όλους τους μαθητές του και την αυστηρά κρίσιν, των πράξεων των χωρίς διακρίσεις. 

Ο δάσκαλος υπήρξε αυστηρός κριτής της προσωπικής του συμπεριφοράς, δια να μην προκαλεί τον σαρκασμό των μαθητών του ακούγοντας, το <δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις.>

Δάσκαλε, με αυτούς που συμπορευόσουν στους δρόμους της Λάρνακας, τους τιμούσε η παρουσία σου, αφού κανένας και για κανένα λόγο, δεν σου στερούσε την καλημέρα του.  

Δάσκαλε, ακόμα και το θάνατο αντιμετώπισες με στωϊκότητα, αφού σε διέκρινε, η αρχαιοελληνική παιδεία  καi η βαθειά Ελληνοχριστιανική σου Πίστη.

Δάσκαλε, αιτούμεθα  καλήν απολογίαν επί του φοβερού βήματος του Χριστού.

Ο ΜΑΚΗΣ Ο ΝΑΚΟΣ ΠEΘΑΝΕ

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ.

΄Οταν ο λόγος, αδυνατεί να εκφράσει την απέραντη οδύνη για το χαμό ενός αληθινού φίλου,  επιβάλλεται η σιωπή…

Αντίο Φίλε.  

ΕΡΜΙΟΝΗ 1940--1946

Ο ΜΑΚΗΣ Ο ΝΑΚΟΣ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ

Στο Ναγκασάκι δεν είχε τα θύματα που είχε η Χιροσίμα, διότι το Ναγκασάκι είχε πολλούς λόφους και προφυλάκτικε από το οστικό κύμα, την ημέρα αυτή, 9 Αυγούστου του 1945, από βραδύς είχε έρθει στην Ερμιόνη το καΐκι του μπάρμπα Αποστόλη το Αγία Μαρίνα, φορτωμένο με σύκα και σταφίδες, διανυχτέρεψε στην Ερμιόνη και το πρωί έφυγε για τον Πειραιά, κάπου έξω από την Άγια Μαρίνα της Αίγινας, κοντά στον τρούλο πέφτει επάνω σε βυθιζόμενη νάρκη, υπόλοιπα των Γερμανών και το καΐκι ανατινάσσεται στον αέρα  παρασύροντας στο βυθό το υιό του μπάρμπα Αποστόλη τον Τάκη και τον Γιώργο Τσούκα (Πατατέλο) σώθηκε ο Μήτσος ο Μήτσου και ο Γιάννης ο Φλεβαράκης που ήταν πλήρωμα.

Την ημέρα  αυτή οι καμπάνες της Ερμιόνης, κάποια στιγμή κτυπάγανε χαρμόσυνα που έληξε ο πόλεμος στην από Ανατολή, και μετά πένθιμα για τον χαμό των παλληκαριών που χαθήκαν. Ο Μήτσος ο Μήτσου ήταν εκείνος που την ημέρα των Θεοφανείων το 1942 λόγω της κατοχής, όρεξη κανένας δεν είχε για παράτες και στολισμούς στις βάρκες για το γυάλα γυάλα, την ώρα που ο παπαδημήτρης Μπαρδάκος και ο Παπαμιχαλάκης Νάκος ήταν έτοιμη να ρίξουν το Σταυρό και την Παναγία με κορδέλα, φώναξε, όχι παπά μου να χαλάσουμε το έθιμο και έπεσε ο ίδιος με τα ρούχα και έπιασε το Σταυρό και την εικόνα. Αξέχαστο θα μου μείνει γιατί είχα ντυθεί παπαδάκι και βαστούσα το εξαπτέρυγο και τα είδα και τα άκουσα διότι ήμουν επάνω στην εξέδρα που ρίχνουν το Σταυρό.

Είχε όμως άδοξο τέλος, όταν την ημέρα του Αγίου Γεωργίου, άφησε την τελευταία του πνοή, ακουμπώντας σε ένα ευκάλυπτο πίσω από τα γκολπόστ του γηπέδου, επειδή ο Ερμής την ημέρα αυτή  έπαιζε με το Κρανίδι και είχε φάει ένα γκολ, από την αγωνία να ισοφαρίσει η καρδιά του δεν άντεξε, είχε γλυτώσει από την Αλβανία που είχε στρατευθεί, είχε γλυτώσει από τον βομβαρδισμό το υ Πειραιά στα λεμονάδικα, με το καΐκι και από το ναυάγιο του Αγία Μαρίνα στην Αίγινα και το τυχερό του ήταν να πεθάνει στο Γήπεδο, τον έκλαψε όλη η Ερμιόνη.

Εγώ εδώ έφτασα στο τέλος, διότι το Σεπτέμβρη του 1946 έφυγα για την Αθήνα και δεν ήξερα πολλά πράγματα για τα δρώμενα της Ερμιόνης, ότι έχω αναφέρει στης σελίδες αυτές δεν είναι φαντασίες, ούτε μυθιστόρημα, πρόσωπα, πράγματα, τοποθεσίες, γεγονότα, ημερομηνίες, είναι πραγματικά, όσοι ζουν στην ηλικία μου πρέπει να τα θυμούνται και ότι έχω παραλείψει, ας τα συμπληρώσουν, πολλοί νεώτεροι από έμενα, δεν είναι δυνατόν να τα ξέρουν, όμως διαβάζοντας θα πάρουν μια ιδέα της εποχής αυτής 1940-1946.

Ευχαριστώ τον Αλιβάνιστο που θα τα περάσει στο ιστολογιό του.

                                            Με αγάπη Μάκης Νάκος