Όταν σύσσωμος ο λαός της Ερμιόνης, σε απόλυτη
σιωπή, αποχαιρέτισε πρόωρα τη Θεοδότη, ο ουρανός δάκρυσε, ο Ήλιος κρυμμένος πίσω
από τα μαύρα σύννεφα, προσπαθούσε να κρύψει τις ηλιαχτίδες του, για να μην αντικρίσουνε
τους Θύτες. Και όταν η πατρώα γη δέχτηκε
στην αγκαλιά της τα άγουρα νιάτα και η αυλαία μιας τραγωδίας έπεσε μπροστά στους
τραγικούς γονείς και τον άνδρα της, ένας άγριος πουνέντες ξέσπασε και σκόρπισε τα μαύρα σύννεφα, ο Ήλιος ελευθέρωσε τις ηλιαχτίδες
του για να μας θυμίσει, πως η ζωή συνεχίζετε, χωρίς ένα συγνώμη από αυτούς, που το παραμύθι
το κάναν προφητεία, υποδυόμενοι τους επαΐοντες που θεραπεύουν, πάσαν νόσο και πάσα μαλακία, εκτός εκείνης του
εγκεφάλου τους.
