Ευλογημένο το χωριό που έχει Μοναστήρι.
Τα χρόνια πριν τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, η γιορτή
των Αγίων Αναργύρων για όλη την επαρχία Ερμιονίδας, ήταν η πανήγυρης της
χρονιάς. Όλες οι οικογένειες είχαν για κάτι να προσευχηθούν ή για κάτι να ευχαριστήσουν
τους Αγίους, για την συνδρομή τους στην θεραπεία η ανάρρωση, ενός μέλους της οικογενείας
τους.
Από την προηγούμενη και εν προκειμένω η οικογένεια του παππού
μου, του Σταμάτη του Μερτύρη, ετοίμαζε της κουρελούδες που θα στρώναμε κάτω από
μια γέρικη ελιά και ορισμένα απαραίτητα οικιακά σκεύη, τα φορτώναμε απάνω στα άλογα,
ανεβαίναμε εμείς τα παιδιά με τους παππούδες μας και οι νεώτεροι ακλουθούσαν
πεζή. Σαν φθάναμε στα μοναστηριακά κτήματα, στρατοπεδεύαμε για να περάσουμε τη
νύκτα και αφού παρακολουθούσαμε το μεγάλο εσπερινό, επισκεπτόμαστε όλα τα
υπαίθρια μαγαζιά με κάθε λογής παιχνίδια, μέχρι είδη οικιακής χρήσεως ή
και ρουχισμού.
Λίγο πιο κάτω και προς τη θάλασσα, σε εξέδρες κατάλληλα
διαμορφωμένες, τραγουδούσαν οι λαϊκοί τραγουδιστές και οργανοπαίκτες, οι δε
ακροατές καθισμένοι σε καρέκλες και
τραπέζια σιδερένια, έτρωγαν ψητά και χόρευαν, απολαμβάνοντας τον δεξιοτέχνη του βιολιού, Βαγγελάκη από το
Κρανίδι.
Στο Εσωτερικό του Μοναστηριού και στο προαύλιο, άνθρωποι από
κάθε γωνιά της Ερμιονίδας, άκουγαν με κατάνυξη τους ιερείς, προεξάρχοντος του
σεβασμιότατου Ύδρας Προκοπίου, (ο οποίος δεν άφηνε την ευκαιρία αν κάτι δε του
άρεσε να κτυπά τη πατερίτσα και να κατσαδιάζει τους παραβάτες )και τους
ψαλτάδες να ψάλουν ολονυκτίως, ακλουθώντας τους και κατά την λιτάνευση της
ιεράς εικόνος των Αγίων Αναργύρων γύρω από τον ναό. Στους θεράποντας Αγίους,
γονυκλινώς προσέρχονταν όχι μόνον σωματικώς ασθενείς, αλλά και ψυχασθενείς, οι
οποίοι πολλάκις θεραπεύονταν.
Το πανηγύρι τέλειωνε ανήμερα της γιορτής και οι προσκυνητές
σαν τα καραβάνια αναχωρούσαν για τα χωριά τους, για να ξανάρθουν την επόμενη
χρονιά!!!
