Ένας νέος του 1950 θυμάται
Κάθε μεσημέρι 12,30 ένα τραγούδι ακουγόταν από τον κάβο του Μπιστιού το <Άστα τα μαλάκια σου ανακατεμένα> και στη συνεχεία το πλοίο ΝΕΡΑΙΔΑ εμφανιζόταν σαν κάτασπρος πελαγίσιος γλάρος στην είσοδο του λιμανιού!!!
Ποίος νέος, που δεν τον χωρούσαν τα στενά όρια του μικρού χωριού, δεν ονειρευόταν την ημέρα, που το Νεράιδα θα τον έπαιρνε σε άλλη γη, σε άλλα μέρη, που κανέναν δεν ήξερε και κάνεις δε τον ξέρει.
Ποία κοπέλα δεν ονειρευόταν τη μέρα, που από το Νεράιδα, θα
κατέβαινε ένας νέος με καπαρντίνα και επωμίδες, Μόδα της εποχής, να την συνάντησή και με πλουσιοπάροχη προίκα, να την πάρει να φύγουνε για χώρες μακρινές.
Και εγώ ένας από αυτούς τους νέους, βλέποντας τον καπετάν Ηλία τον Ποριώτη, από τη Σπέτσες, πάνω στη γέφυρα, δεν έβλεπα την ώρα πότε να τελειώσω το Γυμνάσιο, για να σαλπάρω για τους απέραντους ωκεανούς και μια μέρα να γίνω καπετάνιος.
Στα ογδόντα μου χρόνια σήμερα και αφού έχω πλέον εκπληρώσει
όλα τα όνειρά μου, έχω την ευκαιρία να δω το πλοίο, που από
το κατάστρωμα του, αποχαιρέτησα το χωριό μου, κάνοντας μια ευχή, να με αξιώσει ο Θεός, να ξαναγυρίσω.
